Καθώς μπαίνουμε στην τελική ευθεία της ψήφισης του νομοσχεδίου για τα ιδιωτικά (μη κρατικά όπως προτιμά να τα λέει το κόμμα που τα εμπνεύστηκε) όλα δείχνουν πως η ΝΔ παλεύει λίγο ή πολύ μόνη της για να υπερασπιστεί την τιμή και την ακεραιότητα της ιστορικής αυτής (από πλευράς διάλυσης και ξεπουλήματος των δημόσιων αγαθών) μεταρρύθμισης. Μάλιστα στην αρμόδια επιτροπή της Βουλής ήταν η μόνη δύναμη που δεν καταψήφισε το νομοσχέδιο μαζί με την Πλεύση Ελευθερίας και την Ελληνική Λύση .
Μέσα στο κοινοβούλιο, όπως άλλωστε και σε ολόκληρη την κοινωνία, διεξάγεται την τελευταία περίοδο έντονος διάλογος ο οποίος βέβαια ελάχιστα τροφοδοτείται από την αγωνία για το μέλλον της εκπαίδευσης αυτού του τόπου. Ειδικά από τη στιγμή που η θέση μιας σοβαρής αντιπολίτευσης η οποία θα διεκδικήσει την εδραίωση ενός νέου δικομματισμού δεν έχει καλυφθεί μέχρι στιγμής από κανέναν και η αυτοδύναμη ΝΔ φαίνεται να παίζει χωρίς αντίπαλο.
Έτσι λοιπόν διαμορφώνονται συγκεκριμένα σχέδια και κατ’ επέκταση διαφορετικές μορφές κριτικής του νομοσχεδίου από όσους φιλοδοξούν να παίξουν αυτόν τον ρόλο .
Από τη μία το ΠΑΣΟΚ ως σοβαρή κεντροδεξιά φιλελεύθερη δύναμη δεν κάνει κριτική επί της αρχής στο συγκεκριμένο νομοσχέδιο αλλά στον τρόπο με τον οποίο αυτό τίθεται. Υποστηρίζει τα μη κρατικά πανεπιστήμια μέσα σε ένα πλαίσιο πλήρους αναθεώρησης του άρθρου 16, όπως είπε ο αρχηγός του κόμματος Ν. Ανδρουλάκης, και ταυτόχρονα κάνει κριτική στη ΝΔ η οποία στοχεύει στην πελατειακή εξυπηρέτηση συγκεκριμένων τμημάτων του κεφαλαίου μέσα από το συγκεκριμένο νομοσχέδιο.
Επειδή όμως η αντιπολίτευση είναι η μια προοπτική αλλά η μελλοντική συγκυβέρνηση με τη ΝΔ μια δεύτερη, συγκεκριμένη μερίδα βουλευτών του ΠΑΣΟΚ (Γιαννακοπούλου , Κωνσταντινόπουλος) δεν έκλεισε εξ αρχής την πόρτα στο νομοσχέδιο μιλώντας για θετική ψήφο ή για τροποποιήσεις, χωρίς όμως διάθεση για εναντίωση στην ηγεσία του κόμματος. Έτσι διασφαλίζεται η επίσημη κριτική και αποστασιοποίηση του ΠΑΣΟΚ από την κυβέρνηση αλλά και μια πλάγια επίθεση φιλίας. Έτσι κι αλλιώς η αναθεώρηση του άρθρου 16 ήταν και είναι παραδοσιακός κοινός τόπος των δύο κομμάτων.
Από την άλλη ο νέος ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί «να υπερασπιστεί τον δημόσιο χαρακτήρα της παιδείας ενάντια στα συμφέροντα του κεφαλαίου» και το ίδιος κάνει και ό,τι απέμεινε από τον παλιό (Νέα Αριστερά). Συγκεκριμένα ο τομεάρχης Παιδείας του ΣΥΡΙΖΑ γράφει σε άρθρο του στην «Αυγή» :
«Η χώρα μας χρειάζεται μια ισχυρή δημόσια ανώτατη εκπαίδευση με δωρεάν, ελεύθερη και ισότιμη πρόσβαση. Έχει ανάγκη ένα αυτοδιοικούμενο, αντιπροσωπευτικό, δημοκρατικό, χρηματοδοτημένο και στελεχωμένο δημόσιο πανεπιστήμιο που θα είναι πραγματική εστία γνώσης και θα προάγει την κοινωνική κινητικότητα».
Αν θυμηθούμε όμως την τετραετία που ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν κυβέρνηση θα δούμε ότι ελάχιστα έκανε για να αλλάξει το σύστημα πρόσβασης στην ανώτατη εκπαίδευση. Οι συγχωνεύσεις των ΤΕΙ σε νέα πανεπιστημιακά ιδρύματα είχαν ως αποτέλεσμα την μείωση εισακτέων, προσωπικού και πόρων ενώ παρέμεινε το καθεστώς διάκρισης των επαγγελματικών δικαιωμάτων σε σχέση με τις πολυτεχνικές σχολές (π.χ. ΕΜΠ) παρόλο που οι απόφοιτοι των διαδόχων των ΤΕΙ (π.χ. ΠΑΔΑ) φοίτησαν σε 5ετη προγράμματα σπουδών. Να προσθέσουμε επίσης ότι όσον αφορά τα επαγγελματικά δικαιώματα, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έδωσε επίσης μεγάλο αγώνα για την απόσπαση διδακτικής επάρκειας από τα πτυχία των καθηγητικών σχολών .
Όπως και με το τρίτο μνημόνιο λοιπόν τα ΤΕΙ άλλαξαν όνομα και η ουσία παρέμεινε η ίδια. Έτσι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ εξοικονόμησε λεφτά ΑΠΟ την εκπαίδευση αλλά όχι ΓΙΑ την εκπαίδευση. Και αν είναι από κάπου να τα βρει η εκπαίδευση αυτό θα γίνει σε βάρος της τσέπης των φοιτητών που από την τετραετία ΣΥΡΙΖΑ και μετά πρέπει πλέον να πληρώνουν για ΟΛΑ σχεδόν τα μεταπτυχιακά προγράμματα (και με το παραπάνω αν θες να γίνεις ανταγωνιστικός όπως ορίζει το «Προσοντολόγιο» στη Δημόσια Εκπαίδευση). Γιατί ποιος θα χρηματοδοτήσει το δημόσιο πανεπιστήμιο που ευαγγελίζονται ΣΥΡΙΖΑ και Νέα Αριστερά αν όχι ο φοιτητής-πελάτης;
Το ΚΚΕ αποτελεί την μόνη κοινοβουλευτική φωνή που με συνέπεια τάσσεται κατά της ιδιωτικοποίησης της εκπαίδευσης. Ωστόσο η ατολμία του τόσο σε πολιτικό επίπεδο όσο και η στενή κομματική λογική του σε κινηματικό, το εμποδίζουν να παίξει έναν ηγεμονικό ρόλο στον αγώνα ενάντια στην ιδιωτικοποίηση συνολικότερα . Χαρακτηριστικό παράδειγμα τα Τέμπη και η άρνηση του να διεκδικήσει κρατικοποίηση των σιδηροδρόμων αναβάλλοντας την λύση του προβλήματος για τον Σοσιαλισμό όπου και θα λυθούν όλα εκείνα που στο σήμερα απομυζούν την εργατική τάξη και τα χαμηλότερα στρώματα υποβαθμίζοντας την ποιότητα ζωής της.
Σύμφωνοι σύντροφοι αλλά αυτές οι κατακτήσεις είναι που δίνουν άλλο χαρακτήρα στην ταξική πάλη, βγάζουν την εργατική τάξη και τον λαό στην αντεπίθεση και εν τέλει μας φέρνουν πιο κοντά στον Σοσιαλισμό που οραματίζεστε .
Επιπλέον η προσπάθεια ελέγχου και κατεύθυνσης του κινήματος με τρόπο που να εξυπηρετεί την κομματική ανάπτυξη το οδηγούν σε διάσπαση των κινηματικών διεργασιών, σε λογικές ήττας και «μαζέματος», διατυμπανίζοντας ότι «οι φοιτητές έχουν ήδη νικήσει!» (;). Ποια είναι άραγε η νίκη των φοιτητών σε έναν αγώνα που ακόμα κρίνεται η έκβαση του; Μήπως η περαιτέρω ενίσχυση του Κόμματος για «ισχυρό ΚΚΕ και ισχυρούς αγώνες την επόμενη μέρα»;
Στην πραγματικότητα η μόνη φωνή που μπορεί να μπλοκάρει το νομοσχέδιο ακόμα κι αν αυτό γίνει νόμος είναι το ενωτικό λαϊκό κίνημα και η ισχυρή πολιτική βούληση των μαζών με μπροστάρηδες τους φοιτητές που εδώ και δύο μήνες αντιστέκονται σθεναρά, κρατάνε τις σχολές τους υπό κατάληψη και μαζικοποιούν κάθε βδομάδα τις συνελεύσεις τους, τους αγωνιζόμενους συλλόγους μελών ΔΕΠ, ΕΔΙΠ και διοικητικών υπαλλήλων καθώς και σύσσωμο τον κόσμο της εκπαίδευσης που είναι κάθε Πέμπτη στον δρόμο.
Οι απειλές, οι απολύσεις, η καταστολή και οι κορώνες περί «νομιμότητας» δεν πρέπει να κάμψουν το κίνημα ούτε να το οδηγήσουν να κατευθύνει τις ελπίδες του προς μια κοινοβουλευτική επίλυση του ζητήματος.
Τη στιγμή που η κυβέρνηση καταπατά το Σύνταγμα και ορίζει με το έτσι θέλω το τι είναι νόμιμο και τι όχι το καθήκον της νεολαίας και των γονιών της, το καθήκον του κόσμου της εργασίας και των λαϊκών στρωμάτων είναι ένα: να μην υπακούσει στα νομοθετήματα της κυβέρνησης. Να μην αποδεχτεί το ξεπούλημα της δημόσιας-δωρεάν εκπαίδευσης ή τουλάχιστον ό,τι έχουν αφήσει από αυτήν όλες οι μνημονιακές κυβερνήσεις και να μην επιτρέψει να δοθεί ένα ακόμα χτύπημα για την διάλυση της.
Την Παρασκευή 8 Μάρτη, ημέρα ψήφισης του νομοσχεδίου, θα είμαστε στους δρόμους δίπλα στους φοιτητές και την αγωνιζόμενη ακαδημαϊκή κοινότητα!
Αγώνας λοιπόν!
Με υπομονή, επιμονή και αδιαλλαξία μέχρι την νίκη!
