«Κάποιοι κόσμοι είναι αλληλένδετοι, κάποιοι όχι». Από τα ελάχιστα που εκστομίζει ο κ. Χιραγιάμα.
Είναι γνωστό πως ο Βιμ Βέντερς καταργεί στις ταινίες του την αυθάδεια της πρόζας, τους λαλίστατους διαλόγους και αφιερώνεται σε κάδρα κινηματογραφικά, εύγλωττα μονάχα από τη σιωπή τους.
Καδράροντας τον Κότζι Γιακούσο (τον κ. Χιραγιάμα της ταινίας) μας οδηγεί διακριτικά στον κινηματογραφικό του κόσμο.
Έναν κόσμο που τον ορίζει αποκλειστικά η ζωή και η σχέση της με το χρόνο. Η προσωπική ζωή, όχι όπως φαντάζει από απέξω, αλλά όπως βιώνεται εσωτερικά από το ίδιο το υποκείμενο.
Παρ’ ότι ο κ. Χιραγιάμα επαναλαμβάνει σχολαστικά τα ίδια ταπεινά πράγματα κάθε μέρα, η κάθε μέρα του είναι και μια καινούργια μέρα στη ζωή του.
Η μοναχική του ζωή φωτίζεται από μικρές αναταράξεις. Δεν πάσχει ούτε από χαρά, ούτε από λύπη, αλλά από την έκταση και την ένταση του φωτός του εσωτερικού και του εξωτερικού κόσμου. Όχι του τεχνητού φωτός της μεγαλούπολης αλλά εκείνο του ήλιου που προσπαθεί να αιχμαλωτίσει στο διάλειμμα της δουλειάς του με την παλιά φωτογραφική του μηχανή μέσα από τις φυλλωσιές του πάρκου.
Ο κ. Χιραγιάμα θεάται τον κόσμο που τον περιβάλει άπληστα. Και αυτό τον κάνει αυτάρκη και δίκαιο προσφέροντάς του εσωτερική γαλήνη.
Τα φιλοσοφικά ερωτήματα στον πυρήνα τους είναι απλά και αυτός ο εξαιρετικός Ιάπωνας, αυτός ο καθαριστής των δημόσιων τουαλετών του Τόκιο, καθίσταται ένας πραγματικός φιλόσοφος που ονειρεύεται, εργάζεται, μελετάει, στοχάζεται και προσμένει μέσα από τη σιωπή.
Ζει και δουλεύει στον ομφαλό της πόλης αλλά στην ουσία ζει έξω από την πόλη γιατί ο ίδιος προσδιορίζει τι τον συγκινεί και τι τον γαληνεύει.
Αυτός ο κ. Χιραγιάμα είναι συνειδητός εργάτης, συνειδητός αναγνώστης, συνειδητός οραματιστής, κι ας είναι ο σκουπιδιάρης της δημόσιας τουαλέτας.
Οι προσωπικές λειτουργίες που δομούν την πραγματικότητα συνήθως διαφεύγουν και αυτός μας υπενθυμίζει με τη στάση του πως αυτές είναι που δίνουν χρώμα στην καθημερινή ζωή κι ας είναι ρουτινιάρικες.
Γιατί τα υλικά που συνθέτουν αυτή τη ρουτίνα τα υπεξαιρούν συνεχώς τα smarthones αλλοτριώνοντας τη ζωή μας.
Ο κ. Χιραγιάμα ζει τον ενεστώτα χρόνο, το τώρα, έχει συνείδηση της κάθε στιγμής και έτσι είναι σε θέση να απολαύσει τα μικρά πράγματα όπως το φως, τα φύλλα, τα δέντρα, τη μουσική.
Είναι ένας ποιητής που ποιεί, παρ΄ότι καμιά δράση, καμιά περιπέτεια δεν τον τροφοδοτεί.
Και αυτή η ανυπαρξία περιπέτειας και δράσης που ορίζει τη ζωή του είναι η περιπέτεια που μας συγκλονίζει.
Και αυτό χάρις στον κινηματογραφικό φιλόσοφο που ακούει στο όνομα Βιμ Βέντερς που στο απέριττο και ευγενικό βλέμμα του Κότζι Γιακούσο, του ήρωα Χιραγιάμα της ταινίας, αποκάλυψε μια μοναδική πηγή αυτογνωσίας.
