Λοιπόν, οι παρέες δεν είναι που κάνουν την ιστορία, όπως ισχυρίζεται ο Σαββόπουλος. Οι παρέες είναι για να αναμοχλεύουν την ιστορία, να κρατάνε τη μνήμη, να αναμασούν χιλιοειπωμένα, αλλά αθάνατα, πράγματα και συμβάντα, να ξαναδημιουργούν τις αποδοχές, να δοκιμάζουν το χρόνο, να ορίζουν το ασφαλές στις σχέσεις, να εκπέμπουν την πίστη και τη φιλία, να ερευνούν τα μελλοντικά, να οσμίζονται τα λάθη, να συγχωρούν αν μπορούν. Οι παρέες είναι πόλοι της πυξίδας και του προσανατολισμού. Είναι τόποι και είναι έννοιες.
Είναι σημεία συνάντησης μέσα σε έναν αιωρούμενο κόσμο που χάνει την επικοινωνία, που διαλύει τα αισθήματα σε καθημερινότητες και συναλλαγές, που πίνει αίμα σαν βαμπίρ. Σε μια πόλη που σε αφυδατώνει και σου απομυζά ζωτική ενέργεια οι συναντήσεις, μόνιμες ή περιστασιακές, των φίλων έχουν να επιτελέσουν μια λειτουργία με την ιερατική έννοια. Να αποκαταστήσουν καμένα νεύρα, να αναπληρώσουν σπαταλημένα κύτταρα του εγκεφάλου, να ενθαρρύνουν αισθήματα που αποκρύπτονται στη διάρκεια της τρέχουσας ροής. Κι ας μην είναι όλες σαν εκείνες τις δημιουργικές παρέες που μνημονεύει η Ναταλί Χατζηαντωνίου στην Σαββατιάτικη (12-13/10) Εφημερίδα των Συντακτών – οι παρέες του Χατζηδάκι, του Πεντζίκη κ.λπ.
Ας είναι μια συνάντηση στα μπριζολάκια.gr ή στα 5Φ ή στον κήπο του Μουσείου, ή σε άλλα ορισμένα σημεία, περαστικά ή μόνιμα.
Ας είναι οι συναντήσεις ξέμπαρκων επαναστατών που αλλοίωσαν το νόημα της ήττας, συνειδητά και επώδυνα, για να το πιούν με γνώση, για να ανασύρουν την αιτία και για να ξαναβάλουν μπρος, γιατί όπως λένε, τίποτα δεν τελειώνει.
Ας είναι απλώς συναντήσεις μιας ανταλλαγής ειδήσεων, παλιών συνήθως που έχουν από καιρό πάψει να είναι ειδήσεις, αλλά δεν έχει σημασία, είναι σα καινούργιες και είναι καινούργιες, γιατί το θέμα είναι το τώρα που τις λες.
Ας είναι απλώς για να μνημονεύουν εκείνους που δεν έρχονται, είτε γιατί ανήκεστα δεν μπορούν είτε απλώς δεν μπορούν.
Κι όταν κάποιος φεύγει από την παρέα, ανεπανόρθωτα, μια μεγάλη τρύπα απειλεί να μας ρουφήξει. Ένας (μικρός;) σεισμός που δημιουργεί καταρρεύσεις. Δύσκολο να ξαναχτίσεις ό,τι έπεσε. Γιατί κάθε ένας είναι μοναδικός, απόλυτα μοναδικός και αναντικατάστατος. Πολύ περισσότερο αν είσαι ο Στάθης Παπαστεφανάτος. Κεφαλλονίτης, πιστός φίλος, καλλίφωνος, καλόγνωμος, καλότροπος, καλομίλητος και κομμουνιστής!..
Έτσι η παρέα της Παρασκευής έχει ένα δεύτερο τεράστιο εγγενές κενό μετά τον Πρόδρομο.
Όσο για μένα που σας ιστορώ, προς το παρόν είμαι ακόμη εδώ για να αποχαιρετώ φίλους (πόσο πολλοί έγιναν οι αποχαιρετισμοί!). Μετά βλέπουμε (ή βλέπετε)…
