Πηγή: Kosmodromio.gr
«Αν χαθεί η Κύπρος, θα χαθεί και η Ελλάδα»
Ανδρέας Παπανδρέου
Για ακόμα μια φορά, οι κυβερνήσεις της Κύπρου και της Ελλάδας συμφώνησαν για τη συμμετοχή τους σε μια πενταμερή διάσκεψη για το Κυπριακό που θα διεξαχθεί στις 17 και 18 Μαρτίου και, εάν επιτύχει, θα έχει ως μόνο δυνατό αποτέλεσμα την καταστροφή του κυπριακού κράτους, κάτι που, αν συνέβαινε, θα αποτελούσε καταστροφή για τον κυπριακό λαό, ασφαλώς όμως και για το σύνολο του ελληνισμού.
Όταν μιλάμε για καταστροφή του κυπριακού κράτους και του κυπριακού λαού, χρησιμοποιούμε τον όρο κυριολεκτικά και αυστηρά, όχι ως σχήμα λόγου. Θα εξηγήσουμε ακριβώς τι εννοούμε και γιατί χρησιμοποιούμε αυτό τον όρο στη συνέχεια.
Η σύγκλιση της πενταμερούς γίνεται χωρίς να έχει προκληθεί καμία αντίδραση από τα κόμματα της αντιπολίτευσης σε Κύπρο και Ελλάδα. Αν όχι οι κοινωνίες οι ίδιες, πάντως το κυπριακό και ελλαδικό πολιτικό σύστημα πρέπει να θεωρούνται τώρα κλινικά νεκρά, όπως και ολόκληρο το σύστημα ενημέρωσης του ελληνικού λαού. Τα μεν συστημικά μέσα είναι μέσα φτηνής προπαγάνδας και εργαλεία αποβλάκωσης. Αλλά και το επίπεδο των μη συστημικών πόρων απέχει από το να μπορεί να ενημερώσει ικανοποιητικά τον ελληνικό λαό, είτε στην Ελλάδα, είτε στην Κύπρο, για τις πολύ μεγάλες προκλήσεις που στέκονται μπροστά του.
Η πενταμερής διάσκεψη για το κυπριακό συγκαλείται από τον Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ και έχουν προσκληθεί να συμμετάσχουν σε αυτή η Ελλάδα, η Τουρκία, η Βρετανία και εκπρόσωποι των Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων.
Σε μια διεθνή διάσκεψη για το κυπριακό, συμβαίνει το αδιανόητο. Δεν έχει προσκληθεί από τον ΟΗΕ η ίδια η Κυπριακή Δημοκρατία, κράτος μέλος του ΟΗΕ και της ΕΕ, το οποίο αναγνωρίζουν όλα τα κράτη του κόσμου πλην της Τουρκίας, που εισέβαλε μάλιστα στο έδαφός του το 1974 και κατέχει έκτοτε μεγάλο τμήμα της επικράτειάς του, από το οποίο έφυγε η συντριπτική, ελληνικής καταγωγής πλειοψηφία του πληθυσμού του!
Η χώρα που εισέβαλε και κατέχει τμήμα της Κύπρου, η Τουρκία δηλαδή, θα είναι παρούσα στην πενταμερή, όχι όμως και το θύμα της εισβολής και το κράτος που αφορά το θέμα της διάσκεψης.
Την ιδέα της πενταμερούς την είχε η Βικτόρια Νούλαντ, μια από τις πιο σκοτεινές και εγκληματικές μορφές της αμερικανικής πολιτικής, που την εισήγαγε το 2016 στην προσπάθειά της να ανατρέψει πραξικοπηματικά το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος του 2004 στην Κύπρο, με το οποίο απερρίφθη, από τη συντριπτική πλειοψηφία των Κυπρίων, το σχέδιο Ανάν και την αποδέχθηκαν τότε οι κυβερνήσεις Αναστασιάδη και Τσίπρα. Στη συνέχεια, όπως περηφανεύτηκε ο ίδιος ο Κοτζιάς, μονιμοποίησε αυτό τον θεσμό ως εργαλείο λύσης του Κυπριακού (1).
Ποτέ οι κυπριακές και οι ελλαδικές ηγεσίες δεν μπήκαν στον κόπο να εξηγήσουν γιατί, σε ένα μείζονος σημασίας θέμα του ελληνισμού, μετέβαλαν τον πάγιο, εδώ και δεκαετίες, και φυσιολογικό τρόπο λύσης που είχαν επιλέξει όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις (διακοινοτικές συνομιλίες μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων).
Μια παράλογη διάσκεψη
Είναι παράλογη η πενταμερής γιατί, αν δεν μπορούν να λύσουν τις διαφορές τους διαπραγματευόμενοι, οι Ελληνοκύπριοι με τους Τουρκοκύπριους, γιατί θα τις λύσουν αν καλέσουν και τρία άλλα κράτη στη συζήτηση; Προφανώς τα άλλα κράτη θα ενδιαφερθούν για τα δικά τους συμφέροντα, όχι για τα συμφέροντα της Κύπρου και το καλό των Κυπρίων. Ούτε είναι δικό τους θέμα το πως θα ζήσουν, υπό ποίο καθεστώς οι Κύπριοι. Δεν ξέρουν καλύτερα από τους ίδιους τους Κύπριους τι πρέπει να γίνει στο νησί.
Επιπλέον τα τρία αυτά κράτη είναι, κυριολεκτικά, οι δήμιοι της Κύπρου. Θυμίζουμε:
Η Τουρκία εισέβαλε και κατέλαβε τμήμα του νησιού το 1974 με μια ιδιαίτερα αιματηρή επιχείρηση, διαπράττοντας σωρεία φρικτών εγκλημάτων. Οι απώλειες του πληθυσμού της νήσου υπερέβησαν τις απώλειες του ιρακινού πληθυσμού κατά την αμερικανική εισβολή. Στη συνέχεια προχώρησε σε εθνοκάθαρση των περιοχών που κατέλαβε και οι οποίες κατοικούνται από Έλληνες στη συντριπτική τους πλειοψηφία κατοίκους. Δεν αναγνωρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία.
Η Βρετανία, πατροπαράδοτος εχθρός του ελληνισμού, υπήρξε αποικιακή δύναμη στην Κύπρο, χρησιμοποίησε σκληρότατη βία για να καταστείλει τον κυπριακό αντιαποικιακό αγώνα και εργάσθηκε συστηματικά για να προκαλέσει αιματηρή αντιπαράθεση Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων. Υπήρξε ο αρχιτέκτων των συμφωνιών Ζυρίχης και Λονδίνου που φτιάχτηκαν όχι για να λειτουργήσουν, αλλά ήταν εξαρχής ανεφάρμοστες, μια ωρολογιακή βόμβα προορισμένη να ανατινάξει το νεοσύστατο κράτος. Και επειδή αργούσε κάπως η «ανατίναξη», οι Εγγλέζοι κορόιδεψαν τον Μακάριο, ότι τάχα θα τον υποστήριζαν αν ζητούσε την αναθεώρηση του συντάγματος και, όταν τη ζήτησε, ξέσπασαν οι πρώτες ελληνοτουρκικές συγκρούσεις και έγινε η πρώτη, light διχοτόμηση.
Δυστυχώς και το ελληνικό κράτος έπαιξε χείριστο ρόλο στο κυπριακό, με εξαίρεση την περίοδο της διακυβέρνησης του Ανδρέα Παπανδρέου και, σε ένα βαθμό, του Κώστα Καραμανλή. Γι’ αυτό δεν ευθύνεται ασφαλώς ο ελληνικός λαός που υπήρξε διαρκώς ο συμπαραστάτης του κυπριακού αγώνα. Έλληνες διαδηλωτές έδωσαν τη ζωή τους διαμαρτυρόμενοι για την αντεθνική στάση της κυβέρνησης Καραμανλή το 1956 (και είναι ντροπή ότι, πριν από μερικά χρόνια, επισκεπτόμενος το Μουσείο του Αγώνα στη Λευκωσία, δεν βρήκα καμία αναφορά σε αυτούς). Και αυτό συνέβη διότι το ελληνικό κράτος δεν βρισκόταν στα χέρια του ελληνικού λαού, ούτε μετά την αγγλοαμερικανική επέμβαση του 1944 και 1947 που συνέτριψε την ελληνική εθνική αντίσταση, ούτε μετά τη δικτατορία που επέβαλαν οι Αμερικανοί στην Ελλάδα το 1967, ακριβώς για να διαλύσουν το κυπριακό κράτος, ως στοιχειωδώς ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος, κάτι που ήταν και είναι η πάγια επιδίωξη των Ηνωμένων Πολιτειών, της Μεγάλης Βρετανίας και του Ισραήλ, λόγω της τεράστιας στρατηγικής σημασίας του νησιού (2). Αυτοί έβαλαν και την Τουρκία στο παιχνίδι γιατί δεν μπορούσαν να πετύχουν το αποτέλεσμα μόνοι τους. Μετά το θάνατο του Ανδρέα Παπανδρέου, τόσο η παράταξη του Κώστα Σημίτη, όσο και ο μηχανισμός Μητσοτάκη πίεσαν όσο δεν πήγαινε τους Κυπρίους να δεχτούν απαράδεκτες λύσεις, όπως το σχέδιο Ανάν, συμμαχώντας με την πλειοψηφία της κυπριακής πολιτικο-οικονομικής ελίτ, μεγάλο μέρος της οποίας ανέκαθεν αναζητούσε διαφόρους τρόπους να «πουλήσει» προς ώφελός της το κράτος της. (3)
Δεν υπάρχει λοιπόν κανένας λόγος να υποθέσουμε ότι μια σύσκεψη οποιονδήποτε τριών ξένων κρατών και, πολύ περισσότερο, των συγκεκριμένων με τους εκπροσώπους των Ελληνοκυπρίων θα είχε κανένα ευεργετικό αποτέλεσμα και θα κατέληγε σε μια δίκαιη και βιώσιμη λύση του κυπριακού. Αντίθετα, το να μαζεύονται αυτοί που είναι υπεύθυνοι για όλες τις αιματηρές τραγωδίες της Κύπρου να λύσουν το κυπριακό, είναι μάλλον εγγύηση για νέες, επερχόμενες τραγωδίες.
Μια παράνομη διάσκεψη
Η Αθήνα και η Λευκωσία δεν τολμάνε βέβαια να το πούνε ανοιχτά, όμως η πραγματική νομική βάση της πενταμερούς διάσκεψης είναι οι συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου που προέβλεψαν τον θεσμό των εγγυητριών δυνάμεων, Ελλάδας, Τουρκίας και Βρετανίας, συμφωνίες που αποτελούν έναν από τους θριάμβους της πιο μαύρης εποχής της βρετανικής αποικιοκρατίας.
Μόνο που οι συμφωνίες αυτές επιβλήθηκαν από την αποικιακή δύναμη με τις μεθόδους των απειλών, των εκβιασμών και των πιέσεων, δεν έγιναν ουδέποτε δεκτές από την πλειοψηφία της αντιπροσωπείας της ΕΟΚΑ και των Δήμων που συνόδευσαν τον Μακάριο στο Λονδίνο και δεν ετέθησαν ποτέ υπό την κρίση του κυρίαρχου κυπριακού λαού.
Ανήκουν στην κατηγορία των ρυθμίσεων που επέβαλαν εκβιαστικά αποικιακές δυνάμεις στις αποικίες τους που, για τον λόγο αυτό, ψηφίσματα του ΟΗΕ χαρακτήρισαν άκυρες και παράνομες.
Αν ισχύουν σήμερα ισχύουν μόνο κατά το μέτρο που αφορούν υποχρεώσεις των εγγυητριών προς την Κύπρο, όχι της Κύπρου.
Η Λευκωσία αμφισβήτησε την εγκυρότητά της με έγγραφο του Κύπριου Γενικού Εισαγγελέα προς τον ΟΗΕ ήδη από το 1964, ενώ μετά την εισβολή του 1974, που έγινε με επίκλησή τους, και η Κύπρος και η Ελλάδα θεώρησαν ότι εξέπεσαν οριστικά λόγω της καταχρηστικής επίκλησής τους.
Και ήρθαν τώρα, σαράντα και πενήντα χρόνια αργότερα, οι Πρόεδροι Αναστασιάδης και Χριστοδουλίδης και οι κυβερνήσεις Τσίπρα – Κοτζιά και Μητσοτάκη – Δένδια και Γεραπετρίτη, να «αναστήσουν» τις συμφωνίες και τον θεσμό των εγγυητριών δυνάμεων, καθ’ υπόδειξιν της Ουάσιγκτον και του Λονδίνου, αναγνωρίζοντας εμμέσως πλην σαφώς και δικαιώματα στην Τουρκία που ούτε η ίδια δεν φανταζόταν ότι θα μπορούσε να διεκδικήσει!
Και συμμετέχουν σε μια διάσκεψη που δεν συμμετέχει η ίδια η Κυπριακή Δημοκρατία. Γυρνάνε δηλαδή την νομική πραγματικότητα της Κύπρου στην εποχή που ήταν μια βρετανική αποικία, για το μέλλον της οποίας ο κύριος λόγος πέφτει στο Λονδίνο, την Αθήνα και την Άγκυρα, με τις δύο κοινότητες εξισούμενες (αν και η μία είναι 82% και η άλλη 18%) σε βοηθητικό ρόλο δίπλα στους «μεγάλους».
Δεν υπάρχουν πολλές χώρες στον κόσμο που να τις εξευτελίζουν τόσο πολύ όσο την Κύπρο και την Ελλάδα οι ηγεσίες τους.
Ποιος και για ποιο σκοπό χρειάζεται την πενταμερή
Μέχρι την εφεύρεση από την Νούλαντ της πενταμερούς, διεξήγοντο στην Κύπρο διαπραγματεύσεις μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων. Αν οι διαπραγματεύσεις κατέληγαν σε συμφωνία, η συμφωνία θα ετίθετο σε δημοψήφισμα. Η μη κατάληξη των διαπραγματεύσεων σε συμφωνία σήμαινε ένα πράγμα. ‘Ότι επί του παρόντος και με τις υπάρχουσες σήμερα πολιτικές συνθήκες, δεν υπάρχει δυνατότητα λύσης του κυπριακού στην οποία να συμφωνήσουν οι δύο κοινότητες.
Αν όμως δεν υπάρχει, γιατί πρέπει να συμφωνήσουν με το ζόρι; Και τι ελπίδες έχει να μην καταλήξει σε νέες και χειρότερες αιματηρές τραγωδίες μια συμφωνία που επιβάλλεται επί δύο κοινοτήτων, χωρίς αυτές να θέλουν να την εφαρμόσουν;
Αυτά φυσικά δεν απασχολούν τις ΗΠΑ και τη Βρετανία που θέλουν να διαλύσουν το κυπριακό κράτος, είτε με βίαια μέσα, όπως με την εισβολή του 1974, είτε με «ειρηνικά», όπως το 2004 με το σχέδιο Ανάν.
Γιατί ο σκοπός τους δεν είναι φυσικά να λύσουν τα προβλήματα του κυπριακού κράτους, που οι ίδιοι με την πολιτική τους δημιούργησαν, αλλά να τα χρησιμοποιήσουν και να το καταργήσουν, μετατρέποντας το νησί σε αποικία τους, αυτό δηλαδή ακριβώς που έκανε το σχέδιο Ανάν, το πιο εξωφρενικό «σύνταγμα – ζουρλομανδύας» που εμφανίστηκε στην παγκόσμιο συνταγματική ιστορία.
Τι σκέφτηκαν λοιπόν. Να βάλουν τις τρεις εγγυήτριες, τον Πρόεδρο της Κύπρου, τον ΟΗΕ και την ΕΕ να συμφωνήσουν να δημιουργήσουν ένα νέο κυπριακό «κράτος», το οποίο θα αναγνώριζαν αμέσως, μετά την πρώτη πενταμερή. Το είχε δηλώσει ρητά η ευρωπαία επίτροπος εξωτερικής πολιτικής Μοργκερίνι, που δεν τής είχαν εξηγήσει ότι δεν πρέπει να λέει δημοσίως ότι έχουν συμφωνήσει κατ’ ιδίαν. Είπε συγκεκριμένα ότι μόλις επέλθει συμφωνία στη Γενεύη, η ΕΕ θα αναγνωρίσει ως μέλος της το νέο μόρφωμα που θα προκύψει.
Ακόμα όμως κι αν αυτό δεν γίνει, ακόμα κι αν προβλεφθεί δημοψήφισμα, πόσο εύκολο θα είναι να πάνε οι Ελληνοκύπριοι να ψηφίσουν κατά ενός κειμένου στο οποίο έχουν ήδη συμφωνήσει ο Πρόεδρός της Κύπρου και τα μισά τουλάχιστον κόμματά τους, η Ελλάδα, η ΕΕ και ο ΟΗΕ δια του Γκουτιέρες;
Αυτό είναι το κόλπο με την πενταμερή.
Να παρακαμφθεί δηλαδή η βούληση του κυπριακού λαού, η πλειοψηφία του οποίου θα ήταν ενδεχομένως έτοιμη για μεγάλες παραχωρήσεις, δεν θέλει όμως ασφαλώς να διακινδυνεύσει ζώντας σε ένα κράτος – τέρας.
Ποια λύση διαπραγματεύονται;
Η λύση που θα διαπραγματευθούν πάλι στη Γενεύη τη Δευτέρα είναι μια παραλλαγή επί τα χείρω του σχεδίου Ανάν. Το σχέδιο αυτό προβλέπει την κατάργηση στο νέο κράτος του «κανόνα της πλειοψηφίας» (δηλαδή της δημοκρατίας). Προβλέπει ομοίως την κατάργηση της θεμελιώδους αρχής της διάκρισης των εξουσιών, με τη συγκέντρωση της τελικής νομοθετικής, δικαστικής και εκτελεστικής εξουσίας σε ένα σώμα εννέα διορισμένων δικαστών, τριών Ελληνοκυπρίων, τριών Τουρκοκυπρίων και τριών ξένων που θα διορίζει ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ, ούτε καν το Συμβούλιο Ασφαλείας, δηλαδή στην πράξη οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Βρετανία και το Ισραήλ, οι τρεις χώρες με δεσπόζουσα επιρροή στον ΟΗΕ. Στην πολύ πιθανή περίπτωση που δεν θα συμφωνούσαν οι Ελληνοκύπριοι και οι Τουρκοκύπριοι δικαστές, την όποια απόφαση θα έπαιρναν οι τρεις ξένοι, οι οποίοι πιθανότατα θα εξέλεγαν τους διαδόχους τους. (Τώρα οι ρυθμίσεις αυτές χειροτέρεψαν επί το πλέον παράλογο. Συζητάνε μεταξύ άλλων το μισό καιρό να έχουν Ελληνοκύπριοι και τον άλλο μισό Τουρκοκύπριοι την πλειοψηφία, δηλαδή να ακυρώνουν διαρκώς οι μεν τις αποφάσεις των δε. Συζητάνε επίσης να έχει τον μισό καιρό Ελληνοκύπριο πρόεδρο από το 82% και τον άλλο μισό Τουρκοκύπριο από το 18%).
Έτσι η Κύπρος θα μετατρεπόταν από ανεξάρτητο, δημοκρατικό και κυρίαρχο κράτος σε «μεταμοντέρνο προτεκτοράτο» ΗΠΑ, Βρετανίας και Ισραήλ, που θα διόριζαν τους τρεις δικαστές μέσω του ΓΓ του ΟΗΕ, ενώ ο βυζαντινός δαίδαλος των εσωτερικών λειτουργιών του κράτους, που θα χρειαζόταν περισσότερους δικηγόρους από κατοίκους για να λειτουργήσει, και η ενσωματωμένη στις ρυθμίσεις αδικία που θα τροφοδοτούσε την αιώνια εχθρότητα των δύο κοινοτήτων, θα προκαλούσε πιθανώς πολύ σοβαρά προβλήματα στη λειτουργία του νέου κράτους, για τα οποία δεν προέβλεπε τρόπο αντιμετώπισης.
Το σχέδιο Ανάν, που είναι πάλι η βάση της διαπραγμάτευσης στη Γενεύη, καταργούσε επίσης, ειδικά για την Κύπρο το πιο βασικό από τα δικαιώματα που προβλέπει ο Καταστατικός Χάρτης του ΟΗΕ, δηλαδή το δικαίωμα στην αυτοάμυνα και την ύπαρξη ενόπλων δυνάμεων. Τέτοια πρόβλεψη εσαεί αφοπλισμού και απαγόρευσης να διαθέτουν στρατό δεν επιβλήθηκε ούτε στις ηττηθείσες Γερμανία και Ιαπωνία μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Αν το σχέδιο Ανάν προέβλεπε την ίδρυση ενός νέου κράτους θα προέβλεπε ασφαλώς να διαθέτει στρατό. Επειδή προβλέπει κατάλυση του κράτους και ίδρυση προτεκτοράτου, αποικίας, δεν μπορεί να προβλέψει στρατό.
Τι άλλο να πούμε για ένα σχέδιο που οι κορυφαίοι Έλληνες συνταγματολόγοι Δημήτρης Τσάτσος και Γεώργιος Κασιμάτης, όπως και κορυφαίοι παγκοσμίως ξένοι νομικοί όπως ο Άλφρεντ ντε Ζάγιας, ειδικός εισηγητής του ΟΗΕ, χαρακτήρισαν ως έκτρωμα; Αν μπαίναμε τώρα στις λεπτομέρειες των εξωφρενικών ρυθμίσεων που προβλέφθηκαν θα διαπιστώναμε ότι μόνο η λέξη «ζουρλομανδύας» του αξίζει. Ο Δημήτρης Τσάτσος είπε μάλιστα ότι «μόνο παράφρων θα το είχε συντάξει». Ο Βαγγέλης Βενιζέλος είχε πει ότι το σχέδιο Ανάν είναι ένα «τέρας» που «μπορείς να το ξετινάξεις σε δύο λεπτά, από πλευράς συνταγματικού, διεθνούς και ευρωπαϊκού δικαίου» (και μετά, Καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου ο ίδιος, συνέστησε να το ψηφίσουν οι Κύπριοι!!!). Για όσους αναγνώστες ενδιαφέρονται να μάθουν περισσότερα για το σχέδιο αυτό παραπέμπω στο άρθρο του Μίκη Θεοδωράκη «Γιατί ξαναλέμε όχι στο σχέδιο Ανάν» που δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή τον Μάιο του 2004 και στα βιβλία μου «Η Κύπρος σε παγίδα» (εκδ. Λιβάνη 2008) και «Η Κύπρος στο στόχαστρο» (εκδ. Ινφογνώμων 2017).
Εκτός των άλλων, το σχέδιο βάζει και την ίδια την Τουρκία από το παράθυρο και στην ΕΕ, αφού έχει καθοριστική επιρροή στην ψήφο της Κύπρου στην ΕΕ! Χωρίς μάλιστα να εκπληρώσει καμιά από τις υποχρεώσεις που έχει απέναντι στην Ελλάδα και την Ένωση. Καταστρέφει δηλαδή η λύση τα όποια στρατηγικά – γεωπολιτικά πλεονεκτήματα που διαθέτει η Ελλάδα λόγω της συμμετοχής σε μια ΕΕ στην οποία συμμετέχει και η Τουρκία.
Προσωρινό συμπέρασμα
Για όλους τους λόγους που αναφέραμε παραπάνω η σύγκλιση της πενταμερούς τη Δευτέρα είναι απολύτως απαράδεκτη για πολύ σοβαρούς λόγους που έχουν να κάνουν με την ασφάλεια της Ελλάδας και της Κύπρου και την ίδια την ύπαρξη του κυπριακού κράτους.
Ακόμα κι αν δεν καταλήξει πουθενά, η μονιμοποίηση και νομιμοποίηση ενός παρόμοιου παράλογου και παράνομου μηχανισμού και η επιδίωξη παραλόγων και καταστροφικών λύσεων, συνιστά μια διαρκή Δαμόκλειο Σπάθη επί της κεφαλής του κυπριακού κράτους και λαού, που θα επιπέσει όταν οι διεθνείς και εσωτερικές συνθήκες το επιτρέψουν.
Η Διάσκεψη είναι εργαλείο που μπορεί μόνο να καταστρέψει την Κυπριακή Δημοκρατία, όχι να λύσει το κυπριακό. Η συμμετοχή της Ελλάδας σε μια τέτοια διάσκεψη είναι επίσης απαράδεκτη. ‘Ερχεται σε αντίθεση με την υποχρέωση που έχει αναλάβει με τις συμφωνίες του 1960 να προστατεύσει, όχι φυσικά να καταλύσει την Κυπριακή Δημοκρατία.
Βεβαίως υπάρχει κάτι πολύ περίεργο. Γιατί συγκαλείται αυτή η διάσκεψη τη στιγμή που δεν υφίσταται, φαινομενικά τουλάχιστο, καμία σύγκλιση μεταξύ Ελληνοκυπρίων, Ελλάδας, Τουρκοκυπρίων και Τουρκίας;
Είναι γιατί δεν έχουν τίποτα άλλο να κάνουν όλοι αυτοί, μαζί και ο ΓΓ του ΟΗΕ που θα μαζευτούν στη Γενεύη, από το να διαπιστώνουν κάθε τόσο το κυπριακό αδιέξοδο, πίνοντας και έναν ωραίο καφέ στις όχθες της λίμνης Λεμάν;
Ή υπάρχει μια παρασκηνιακή διαπραγμάτευση προκειμένου να αρθεί το αδιέξοδο στις ευρωτουρκικές σχέσεις και να μπει η Άγκυρα κανονικά στην ΕΕ, ως πλήρες μέλος, κάτι που είναι από δεκαετιών κεντρική στρατηγική επιδίωξη των ΗΠΑ και της Βρετανίας, προκειμένου να (από)διαλύσουν την ΕΕ ως πολιτική οντότητα, αλλά προϋποθέτει την συμφωνία Αθήνας και Λευκωσίας, επομένως κάποια μορφή «λύσης» του κυπριακού και των ελληνοτουρκικών;
Βλέποντας τη σύγκρουση στο εσωτερικό της συλλογικής Δύσης, ο Ερντογάν μυρίστηκε την ευκαιρία. Η Ευρώπη θα αποκτήσει την ισχύ που χρειάζεται μόνο αν η Τουρκία γίνει πλήρες μέλος της ΕΕ, δήλωσε υποδεχόμενος την Πέμπτη τον Πολωνό Πρωθυπουργό.
Ήδη Μητσοτάκης και Χριστοδουλίδης διέπραξαν το εθνικό έγκλημα να εντάξουν από το παράθυρο και να συνδέσουν το κράτος που συνιστά την κύρια στρατιωτική απειλή κατά του ελληνισμού με την ευρωπαϊκή άμυνα.
Ήδη ο Χριστοδουλίδης συναντήθηκε δύο φορές για καφέ (!) με τον Ταγίπ Ερντογάν στο περιθώριο διαφόρων διεθνών συναντήσεων.
Ήδη ο Χριστοδουλίδης μοιάζει να συμφώνησε κατ’ αρχήν σε άρση του κυπριακού βέτο για τη συνεργασία της Τουρκίας με τον Οργανισμό Ευρωπαϊκής Άμυνας. Παραμονές της πενταμερούς αντήλλαξε μηνύματα με τον Ερντογάν μέσω του Πολωνού Πρωθυπουργού Τουσκ που επισκέφθηκε την Άγκυρα την Πέμπτη.
Τα στελέχη των συγκυβερνώντων μαζί του κομμάτων ΔΗΚΟ και ΕΔΕΚ δηλώνουν πλήρη άγνοια για το τι κάνει ο Πρόεδρος, ο οποίος άσκησε μάλιστα αναδρομική κριτική στον Μακάριο, τον πρωτεργάτη της κυπριακής ανεξαρτησίας, του οποίου εξαφάνισε το πορτραίτο από το γραφείο του. Αντικατέστησε επίσης τον Υπουργό Άμυνας που είχε πρωτοδιορίσει, όπως φαίνεται γιατί ήταν οπαδός του «ενιαίου αμυντικού δόγματος». Η Ελλάδα κείται μακράν δήλωσε ο διάδοχός του!
Τρίζουν τώρα στην Κύπρο τα κόκκαλα του Αρχιεπισκόπου και του «Γιατρού» Βάσου Λυσσαρίδη.
Και στην Ελλάδα κυβερνά ο Κυριάκος Μητσοτάκης, φανατικός οπαδός του σχεδίου Ανάν και της ελληνοτουρκικής εξομάλυνσης.
Ο Θεός να βάλει το χέρι του.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
(1) Ο Νίκος Κοτζιάς υπήρξε φανατικός υποστηρικτής της πιο σκληρής, «σταλινικής» εκδοχής του «υπαρκτού σοσιαλισμού», των σοβιετικών επεμβάσεων στην ανατολική Ευρώπη και των καθεστώτων της Αν. Γερμανίας και της ΕΣΣΔ. Μετά την πτώση του «υπαρκτού» μετακινήθηκε στο αντίθετο διεθνές στρατόπεδο, απέκτησε σύντομα την εμπιστοσύνη της «συλλογικής Δύσης» και έγινε πρόεδρος του Σημιτικού ΙΣΤΑΜΕ και σύμβουλος του τότε Υπουργού Εξωτερικών Γιώργου Παπανδρέου κατά την περίοδο εκπόνησης και τελικής διαπραγμάτευσης του σχεδίου Ανάν. Αργότερα πλησίασε τον Αλέξη Τσίπρα και μετά το 2015 έγινε και Υπουργός Εξωτερικών. Υπήρξε από τους βασικούς συντελεστές της φιλοαμερικανικές και φιλοϊσραηλινής στροφής του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ, άμεσα υπεύθυνης για την μνημονιακή συνθηκολόγηση του 2015. Στο βιβλίο του
Στο βιβλίο του Η ελληνική εξωτερική πολιτική (Καστανιώτης, 2010), ο κ. Κοτζιάς υποστηρίζει ότι το βασικό λάθος που έγινε με το κυπριακό ήταν ότι προβλέφθηκε δημοψήφισμα για το σχέδιο Ανάν. ‘Επρεπε να το φορέσουν με το ζόρι το σχέδιο στους Κυπρίους χωρίς να τους ρωτήσουν.
(2) Το Ισραήλ, που υπήρξε, μαζί με τη Βρετανία, από τους αρχιτέκτονες του σχεδίου Ανάν, δεν θα είχε ίσως πλέον αντίρρηση και για διχοτόμηση, γιατί έχει ήδη καθοριστική επιρροή στην «ελεύθερη» Κύπρο και δεν θα ήθελε και την Τουρκία στα πόδια του. Δοκίμασε να βολιδοσκοπήσει τους Κυπρίους μέσω του Αναστασιάδη για μια τέτοια λύση, αλλά δεν πέτυχε.
(3) Η επιδίωξη της συλλογικής Δύσης να καταργήσει την κυριαρχία του κυπριακού λαού στην Κύπρο προς υπήρξε η πρωτογενής αιτία του κυπριακού προβλήματος που είναι πρωτογενώς αποικιακό και δευτερογενώς ελληνοτουρκικό. ‘Οπως φαίνεται πάντως, ο κ. Χριστοδουλίδης και οι συν αυτώ πιστεύουν ότι φίλοι είναι οι εχθροί και εχθροί οι φίλοι. Φυσικά οποιαδήποτε μορφή ζωής ή κρατικής ή κοινωνικής οργάνωσης μπερδέψει τις κατηγορίες των φίλων και των εχθρών δεν επιζεί συνήθως επί πολύ.
