Κατ’ αρχήν, όντως το μεγαλειώδες κίνημα των Τεμπών είναι συνισταμένη δύο στοιχείων:
Α.Tης διαμεσολαβημένης, από το καθεαυτό έγκλημα της σύγκρουσης των δύο αμαξοστοιχιών τις 28.02 .2023 και το θάνατο 57 ατόμων, στη συνείδηση των μαζών ως έγκλημα κατά της κοινωνίας από μια σκανδαλώδη κυβερνητική, επιχειρηματική και δικαστική συγκάλυψή τους. με παράλληλη κραυγαλέα συγκάλυψη της έκρηξης του παράνομου φορτίου καυσίμων.
Β. Το κυρίαρχο κοινωνικό ταξικό ζήτημα με διαταξικές διαστάσεις -εκτιμώ- που εκφράστηκε με το σύνθημα «Δεν έχω οξυγόνο» .Το σύνθημα αυτό συμπυκνώνει την αίσθηση κοινωνικής και πολιτικής ασφυξίας που βιώνει η ελληνική κοινωνία από την εποχή των μνημονίων και μετά.
Εκτιμώ όμως ότι η θεώρησή του, από μεριάς εισήγησης, δεν αναδεικνύει τα βασικά του χαρακτηριστικά . Αντίθετα προσπαθεί να το ερμηνεύσει λόγω έλλειψης των «βαλβίδων εκτόνωσης» και θεωρεί ότι τα βασικά του χαρακτηριστικά είναι καθαρά αντικυβερνητικά πολιτικά χαρακτηριστικά – xωρίς να έχει τη δυνατότητα για μια ανατροπή της κυβέρνησης «από τα κάτω».
Λέει η εισήγηση:
Το κυρίαρχο ενοποιητικό αίτημα είναι αναμφίβολα, η δικαίωση, η απόδοση δικαιοσύνης, η τιμωρία των ενόχων. Αυτό προσδίδει τεράστια κοινωνική πλατύτητα, αγκαλιάζει πολλά κοινωνικά στρώματα, διευκολύνει τη συμμετοχή πολιτών από όλο το πολιτικό φάσμα, ακόμη και ψηφοφόρους της κυβερνητικής παράταξης. Χωρίς αυτό δεν θα μπορούσε να υπάρξει η γιγαντιαία έκρηξη.
Μάλιστα λέει η εισήγηση ότι το σύνθημα «τα κέρδη τους – οι ζωές μας» δείχνει ότι ένα μέρος του στρέφεται μισο-αυθόρμητα ή και μισο-συνειδητά σε μια αριστερή, αντικαπιταλιστική κατεύθυνση. Ωστόσο, ακόμη και αυτό παραμένει στο επίπεδο μιας καταγγελίας. Το κίνημα των Τεμπών ξεκινά από μια πολύ κατώτερη πολιτική αφετηρία σε σχέση με αυτό του 2010-12, όπου η φύση του διακυβεύματος ήταν καθολική. Η ήττα του 2015 έχει βάλει τη σφραγίδα της.
Και ερωτώ : γιατί είναι λίγο σήμερα τα συνολικά αντικυβερνητικά πολιτικά του χαρακτηριστικά?
Ακόμα εκτιμώ ότι ναι μεν δεν είναι λαθεμένη, τουλάχιστον αναντίστοιχη της εποχής , η εκτίμηση της κατώτερης πολιτικής αφετηρίας. Η αφετηρία είναι η ίδια : η απαίτηση των λαϊκών μαζών να ληφθούν υπ΄όψη -αυτές και τα συμφέροντά τους- στις αποφάσεις των κυβερνητικών και πλουτοκρατικών ελίτ.
¨Όπως σωστά λέει η εισήγηση « η ήττα του 2015 έχει βάλει τη σφραγίδα της»
Τα γεγονότα οφείλουμε να τα κρίνουμε στη συγκυρία που συμβαίνουν. Αλλιώς κινδυνεύουμε σε αυθαίρετα συμπεράσματα.
Τα χρόνια 2010 -2012 οι λαϊκές δυνάμεις -παράλληλα με τους οργανωμένους φορείς τους τότε – αντιδράσαν μαζικά, έκπληκτες μπροστά στη πρωτόφαντη αυθαιρεσία εφαρμογής των μέτρων για την επιβολή των μνημονίων κρίσης χρέους.
Το γεγονός ΄ότι τώρα στρέφεται ενάντια στον κυβερνητικό συνασπισμό , κατά τη γνώμη μου δεν μειώνει τον καθολικό της χαρακτήρα , αν ληφθούν υπ΄όψη τα χρόνια από το 2015 και μετά, και οι αλλεπάλληλες απογοητεύσεις του λαϊκού φορέα. Το «δεν υπάρχει εναλλακτική» που έσπασε τα κόκκαλα των ελλήνων αγωνιστών αναιρείται από το μεγαλειώδες κίνημα των Τεμπών. Οι περισσότερες και σήμερα, αντιδραστικές και πλουτοκρατικές δυνάμεις εντάσσονται -κατά το μάλλον και ήττον- σε αυτόν τον συνασπισμό (κυβέρνησης -κράτους και συμπεριληπτικά πολιτικής ,δικαστικής ,νομοθετικής και κοινοβουλευτικής εξουσίας )που τις εκπροσωπεί ως προς τα αυταρχικά- περιφρονητικά και εκμεταλλευτικά τους χαρακτηριστικά απέναντι στις λαϊκές δυνάμεις, και που το κίνημα των Τεμπών αμφισβητεί συθέμελα.
Οφείλουμε να αναγνωρίσουμε την κινηματική δυναμική στα Τέμπη- που θέτει τον δάκτυλο επί του τύπου των ήλων – ακόμα και ενάντια στις φοβερές ήττες και απογοητεύσεις του κινήματος. Ακόμα και αν δεν αναφέρεται ξεκάθαρα στην βασική αντίθεση της εποχής μας: Τη σύγκρουση κεφαλαίου – εργασίας
Πιστεύω ότι, τα Τέμπη έθεσαν με εμφατικό τρόπο κάτι το πάρα πολύ απλό: Για να τα βάλεις και να νικήσεις έναν μεγαλύτερο εχθρό πρέπει να ενώσεις όσους μπορούν να ενωθούν, στις εκάστοτε συγκυρίες.
Οι όποιοι εχθροί νικιούνται με μέτωπα. Στην ιστορία υπάρχουν πολλά . (για παράδειγμα το ΕΑΜ). Εκεί θα μου πείτε το καθοδηγούσε το ΚΚΕ . Τώρα μέσα από μέτωπα- τύπου Τεμπων- θα δημιουργηθεί καινούργιος καθοδηγητικός πυρήνας με προμετωπίδα ενάντια στο κεφάλαιο στη σύγχρονη μορφή του .
Προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι το δεσπόζον γεγονός δεν είναι αυτό καθεαυτό το έγκλημα των σιδηροδρόμων αλλά μέσα από τη διαμεσολάβηση του εγκλήματος των Τεμπών η αποκάλυψη των αντικυβερνητικών διαθέσεων συντριπτικής μερίδας του ελληνικού λαού. Και μεις οι ίδιοι δεν τολμούσαμε ούτε να το πιστέψουμε, ούτε καν να το ονειρευτούμε.
Με αυτή την οπτική θα πρέπει να δούμε το κίνημα των Τεμπών .Θα πρέπει να μας διδάξει ως προς την κύρια αντίθεση της συγκυρίας , τις συμμαχίες -για συγκεκριμένους στόχους- και τους τρόπους-μεθόδους που επιτεύχθηκαν στα Τέμπη. Εδώ χρειάζεται προσοχή. Πολλές φορές βλέπουμε στα γεγονότα αυτό που θέλουμε και όχι αυτό που είναι . Πολλές φορές η κύρια αντίθεση που συσπειρώνει το μέγιστο πλήθος που μπορεί να ενωθεί είναι μόνο μια πλευρά -έκφανση της βασικής αντίθεσης του κεφαλαίου- εργασίας
Πρέπει να αποδεχόμαστε πάντα, και στο κίνημα των Τεμπών, τον στόχο (κύρια αντίθεση) για τον οποίο συγκροτήθηκε και να αναλύσουμε τα χαρακτηριστικά του.
Εκτιμώ.
Η εισήγηση δεν δίνει τη σημασία που πρέπει στην πολύ καλή προετοιμασία των συγγενών των θυμάτων και ιδιαίτερα της Μαρίας Καρυστινού η οποία με τα λεγόμενα και τη δραστηριότητά της έχει βάλει στόχο Ζωής στην ίδια και στο σύλλογο να ξεσκεπάσει όλες τις πτυχές του εγκλήματος και να μεταδώσει σέ όλους τους ανθρώπους την ανάγκη για δικαιοσύνη ,τιμωρία των ενόχων όσο ψηλά και αν βρίσκονται , την κυβερνητική αναλγησία, ότι ο ελληνικός λαός έχει ραχοκοκαλιά και οντότητα, και είναι άξιος μιας άλλης μοίρας. Μεταδίδει την κοινωνική ενσυναίσθηση «και αν ήταν το δικό μου παιδί , αν είμασταν εμείς οι ίδιοι» «Ε αρκεί πιά . Μας ξεζουμίζετε σε κάθε επίπεδο . Δεν θα βάζετε πια στη ζυγαριά τα κέρδη τους ή τις ζωές μας». Και να φτάσει μέχρι τέλους . Ολοι μαζί, όσοι μπορούν και θέλουν, να ενωθούν για να ανατρέψουν έναν εχθρό. Αυτό είναι το βασικό δίδαγμα. Και το τέλος όμως αυτό εξαρτάται και από όλες τις δυνάμεις που παλεύουν για ένα ανθρώπινο αύριο. Που θα δώσουν τη δυνατότητα μέσα από αυτή την κίνηση των μαζών να συγκροτηθούν οι επαναστατικοί φορείς που θα οδηγήσουν στο ανθρώπινο αύριο .Οι αντιθέσεις απ΄όσο ξέρω και διδάσκει η αφομοιωμένη εμπειρία του Μαρξισμού Λενινισμού λύνονται η μια μετά την άλλη. Κάθε φορά συγκροτούνται διαφορετικά μέτωπα. Εκτιμώ ότι λαθεμένες εκτιμήσεις του παρελθόντος κομμουνιστικού κινήματος μας κάνει να μπερδεύουμε τα πράγματα. Δεν έφταιγε σαφώς το ΕΑΜ που ηττήθηκε το ΚΚΕ.
Όλες οι δυνάμεις αυτές -όπου εκτιμώ ότι συμπεριλαμβανόμαστε – πρέπει να επαναστατήσουμε απέναντι κατ’ αρχήν στους δικούς μας εαυτούς, στον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα. Δεν γεμίζει φασούλι -το φασούλι, το σακούλι – Γεμίζει μετά από μέγιστες ανατροπές της κατσαρόλας.
Τέτοιο μεγαλειώδες κίνημα δεν μας επιτρέπεται -εκτιμώ- να το αντιμετωπίζουμε με μεμψιμοιρία και να υποστηρίζουμε ότι είδε τα πάνω του επειδή το υποστήριξαν τα συνδικάτα που στη συνέχεια κάνανε απεργίες. Ή ότι υπήρχε έλλειψη βαλβίδων.
Τι είναι το καθοριστικό στα Τέμπη που(αναφέρει η εισήγηση)ότι περνάμε σε μια νέα ιστορική φάση;
Οι απαντήσεις που δίνονται στο κείμενο είναι πολύ γενικόλογες και ακατανόητες
Πρέπει να απαντήσουμε λεπτομερειακά και συντεταγμένα. Για μένα δύο είναι οι βασικές μας ελλείψεις που δεν μας επιτρέπουν να δούμε καθαρά τα πράγματα.
Α. Αδυναμία της συγκεκριμένης ανάλυσης της συγκεκριμένης κατάστασης και΄
Β. Η έλλειψη θεωρίας, ιστορίας και το κυριότερο η διάθεση να τις προσεγγίσουμε δίχως διαμεσολάβηση.
Πρέπει να δουλέψουμε για να ξεκαθαρίσουμε τις απόψεις μας. Να παρακολουθούμε την κατάσταση. Να μην μιμούμαστε άλλους πιο «ειδήμονες»
Ποια είναι η διαφορά της κύριας από τη βασική αντίθεση; Πως την εφαρμόζουμε ; τι είναι το μέτωπο; Γύρω από ποιάν αντίθεση συγκροτείται;¨Το κίνημα αφορά μετωπικές καταστάσεις ή αφορά και κομμουνιστικές αναζητήσεις;
Πως συγκροτούμε τις εκάστοτε συμμαχίες στα μέτωπα , στο κομμουνιστικό κίνημα; Πως απαντάμε σε όλα αυτά; Τα μόνα που μπορούμε να κάνουμε είναι να παρακολουθούμε την οικονομική κατάσταση και την κοινωνικοπολιτική από κοντά και
Να διαβάζουμε να διαβάζουμε πολύ. «Τρώγε το φαΐ σου, αγάπα το κελί σου, Διάβαζε πολύ!» Και όχι διαμεσολαβημένα. Η επανάσταση δεν είναι περίπατος στα Ηλύσια πεδία , ούτε ιστορία ανάθεσης. Την κουβαλάμε στην πλάτη μας , όσο καλύτερα και ταπεινά μπορούμε.
Γι’ αυτό η διαδικασία συντροφικής κριτικής και αυτοκριτικής είναι οι κυριότερες διαδικασίες που μας οδηγούν σε ανώτερες καταστάσεις.
Πρέπει να συζητάμε τα θέματα που ανακύπτουν, με ελευθερία και παρρησία και προπάντων ανθρωπιά και κοινωνική ενσυναίσθηση!
