Πηγή: Haaretz 13/6/2024
Μπορεί μια κοινωνία να ζήσει χωρίς συνείδηση; Μπορεί μια χώρα να επιβιώσει αφού έχει κοπεί η συνείδησή της; Είναι η συνείδηση ένα ζωτικό όργανο όπως η καρδιά ή ο εγκέφαλος; Ή όπως η σπλήνα ή η χοληδόχος κύστη, χωρίς την οποία μπορείτε να ζήσετε; Ή μήπως ένας θυρεοειδής αδένας που μπορείτε να ζήσετε χωρίς, αλλά χρειάζεται τεχνητή αντικατάσταση;
Όλα αυτά τα ερωτήματα πρέπει να ανησυχούν τους πάντες τώρα που η χώρα τους έχει υποβληθεί σε μια διαδικασία εξάλειψης των υπολειμμάτων συνείδησης από τις 7 Οκτωβρίου 2023. Από τότε, το Ισραήλ είναι ένα ανεγκέφαλο, αλλά ζωντανό, κράτος.
Δεν υπάρχει τρόπος να περιγραφεί η διαδικασία που πέρασε το Ισραήλ τους τελευταίους μήνες παρά μόνο ως διαδικασία αποχωρισμού από τη συνείδηση. Αυτή η συνείδηση ήταν άρρωστη για χρόνια πριν από αυτό, αλλά τώρα είναι νεκρή. Υπάρχουν δικαιολογίες και εξηγήσεις για την πλειοψηφία, αλλά το ερώτημα εξακολουθεί να ισχύει πολύ: Πώς μπορεί μια κοινωνία να ζήσει για πολύ καιρό χωρίς συνείδηση ;
Στις 7 Οκτωβρίου, με όλες τις φρικαλεότητες, το Ισραήλ είπε στον εαυτό του: η συνείδηση πρέπει να καθαριστεί. Από εδώ και πέρα κανένας, εκτός από εμάς. Από εδώ και πέρα, υπάρχει μόνο δύναμη. Όχι τα παιδιά που σκοτώθηκαν κατά χιλιάδες ή οι νεκρές μητέρες. Τίποτα δεν έχει σημασία για το Ισραήλ εκτός από τα θύματά του, την τιμωρία του, τον πόνο του και τον ηρωισμό του.
Η χαρά που ξέσπασε στο Ισραήλ μετά την απελευθέρωση των τεσσάρων απαχθέντων ήταν δικαιολογημένη, ανθρώπινη, συντριπτική και συναισθηματική. Η τύφλωση που συνόδευε αυτό ήταν απόδειξη του τέλους της εθνικής συνείδησης. Σύμφωνα με το υπουργείο Υγείας της Γάζας, 274 άνθρωποι σκοτώθηκαν στο στρατόπεδο Νουσεϊράτ την ημέρα της απελευθέρωσής τους και 698 άνθρωποι τραυματίστηκαν. Οι εικόνες ασθενοφόρων, ιδιωτικών αυτοκινήτων και καροτσιών με ζώα που μετέφεραν εκατοντάδες νεκρούς και τραυματίες στο νοσοκομείο, το οποίο εξερράγη λόγω του συνωστισμού στο Deir al-Balah, ήταν οι πιο δύσκολες εικόνες αυτού του πολέμου. Το Ισραήλ προτίμησε να το κρύψει, να το σβήσει και να αρνηθεί την ύπαρξή του, σαν αν το είχε κρύψει και αγνοήσει, δεν θα είχε συμβεί. Με τύλιξε η χαρά, άκουσα εγκωμιαστικά τραγούδια για την τολμηρή επιχείρηση, που ήταν πραγματικά τολμηρή, και για τον ηρωισμό των στρατιωτών, που ήταν πραγματικά ηρωικός, και για τον αξιωματικό που σκοτώθηκε, από τον οποίο θα ονομαστεί τώρα η επιχείρηση – και δεν ανέφερε τι συνέβη στο Νουσεϊράτ.
Όταν η Dafna Liel είπε στο Channel 12 ότι η επέμβαση ήταν «ολοκληρωμένη», τι εννοούσε; Οι 300 νεκροί είναι «τελειότητα»; Εάν χίλιοι άνθρωποι σκοτώθηκαν επίσης εκείνη την εποχή, θα νομίζατε ότι το θέμα ήταν «ολοκληρωμένο»; Και 10 χιλιάδες πτώματα;
Αν χίλιες βόμβες είχαν πέσει στο Νουσεϊράτ, θα δημιουργούσαν ερωτήματα; Αυτό είναι αμφίβολο.
Όταν ο διοικητής της συνοριακής φρουράς, επιθεωρητής Brik Ishaq, ο ήρωας που οι δυνάμεις του απελευθέρωσαν τους απαχθέντες, λέει ότι σκοτώθηκαν «με ήθος» και ότι η εγχείρησή τους ήταν «χειρουργική» – τι εννοούσε; Είναι η μαζική δολοφονία θέμα «αξίας»; Αν ισχύει αυτό, πώς μοιάζει η ανθρωποκτονία χωρίς αξία; Είναι «χειρουργείο» οι 300 νεκροί; Αν ναι, πώς μοιάζει η γενοκτονική δολοφονία; Όταν κανείς δεν λέει το αντίθετο, δεν το διορθώνει, δεν δέχεται επιφυλάξεις, δεν βάζει έστω και ένα αστέρι στο σχόλιο, για να μην χαλάσει την έκσταση του πλήθους στην ακρογιαλιά, τότε κάτι είναι πολύ άρρωστο.
Φυσικά, αυτή η εντυπωσιακή απελευθέρωση μπορούσε και έπρεπε να γιορταστεί. Οι Ισραηλινοί αξίζουν μια στιγμή χαράς στην ατελείωτη κόλαση των τελευταίων μηνών. Αλλά το τίμημα που πλήρωσαν οι Παλαιστίνιοι δεν μπορεί να αγνοηθεί, ακόμη κι αν υπάρχουν εκείνοι που πιστεύουν ότι το τίμημα ήταν αναπόφευκτο ή ακόμη και δικαιολογημένο με απαράμιλλο τρόπο.
Μια κοινωνία που αγνοεί κατάφωρα και εντελώς το τίμημα που πλήρωσαν δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι με τη ζωή, το σώμα και την περιουσία τους σε αντάλλαγμα για την απελευθέρωση τεσσάρων απαχθέντων και τη στιγμιαία χαρά των πολιτών της, είναι μια κοινωνία που της λείπει ένας ζωτικός παράγοντας. Μια κοινωνία που έχει χάσει τη συνείδησή της.
