Την παραπομπή του Δημήτρη Κυριαζίδη, στην Επιτροπή Δεοντολογίας της Κ.Ο της Ν.Δ με το ερώτημα της διαγραφής (sic), προχώρησε ο Μητσοτάκης, επειδή
ο βουλευτής προσέβαλε την πρόεδρο της Πλεύσης Ελευθερίας, λέγοντας «Κάνε κανένα παιδί ή υιοθέτησε». Με την πρωθυπουργική αδερφή (βλέπε Ντόρα), παίρνοντας σειρά, στην ομιλία της να υπενθυμίζει στον «αμετροεπή» βουλευτή ότι “Υπάρχουν πράγματα που δε λέγονται στη Βουλή”….Δηλαδή δεν μας προβληματίζει να λέγονται (και πολύ χειρότερα να πράττονται) εκτός Βουλής; Ανοχή στην πατριαρχία και στον βιολογισμό αλλά εκτός Βουλής.
Μπορεί όμως ο Μητσοτάκης (και ο κάθε Μητσοτάκης) να επιβιώσει χωρίς «Κυριαζίδιδες»;
Είναι γεγονός πως, η οικονομική όσο και η υγειονομική κρίση δημιούργησαν ένα κλίμα αβεβαιότητας, φόβου και κοινωνικής ανασφάλειας, μέσα σε ένα πλαίσιο δημοσιονομικής λιτότητας. Και οι δύο Κρίσεις ενίσχυσαν τις ανισότητες, προκάλεσαν μαζική ανεργία και έθεσαν σε δοκιμασία τις κοινωνικές δομές/σχέσεις.
Οι δύο ανθρωπότυποι που αναδείχθηκαν σε αυτές τις δύο περιόδους είναι ο αυταρχικός και ο οικονομίστικος ανθρωπότυπος. Αναδύονται ως αντιδράσεις σε κοινωνικοοικονομικές κρίσεις, ιδιαίτερα σε περιόδους οικονομικής και υγειονομικής ανασφάλειας. Ο αυταρχικός τύπος χαρακτηρίζεται από πατριαρχικές, εθνικιστικές και απολυταρχικές τάσεις, προσφέροντας απλές λύσεις σε πολύπλοκα προβλήματα και υποσχόμενος σταθερότητα, εθνική ενότητα και κοινωνική συνοχή. Από την άλλη πλευρά, ο οικονομίστικος τύπος ενσαρκώνει την υπέρβαση της οικονομικής λογικής, θεωρώντας την ατομική επιτυχία και την οικονομική αποδοτικότητα ως τις κύριες αξίες, συχνά υποστηρίζοντας νεοφιλελεύθερες πολιτικές.
Και οι δύο ανθρωπότυποι συνδέονται μέσα από το κοινό τους ιστορικό και κοινωνικοοικονομικό πλαίσιο. Οι Κρίσεις και οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές, που συχνά οδηγούν σε ανισότητες και κοινωνική αποξένωση, δημιουργούν τις συνθήκες για την ανάδυση και των δύο τύπων. Ο αυταρχικός τύπος «υποτίθεται» αντιδρά στον νεοφιλελευθερισμό, προσφέροντας μια εναλλακτική που υπόσχεται συλλογική λύση και προστασία από τις ελίτ της ελεύθερης αγοράς. Η πολιτική και κοινωνική του στάση όμως δείχνει την πραγματικότητα. Ότι δηλαδή, υπηρετεί πιστά τις επιχειρηματικές ελίτ. Ο οικονομίστικος τύπος, από την άλλη πλευρά, ενστερνίζεται τις αξίες του νεοφιλελευθερισμού, εστιάζοντας στην ατομική ευθύνη και την οικονομική επιτυχία ως λύσεις για τα προβλήματα της κρίσης. Λειτουργεί, επί της ουσίας ως μεσίτης συμφερόντων.
Παρά τις διαφορές τους, οι δύο τύποι μοιράζονται κοινά χαρακτηριστικά, όπως η εμμονή με την ιεραρχία, την καπιταλιστική κερδοφορία και τον ατομικό/κοινωνικό έλεγχο. Ο αυταρχικός τύπος στηρίζεται σε μια αυταρχική ιεραρχία πάνω σε ένα δίκτυο εξουσιαστικών θεσμών (οικογένεια, θρησκεία, στρατός, σώματα ασφαλείας), ενώ ο οικονομίστικος τύπος στηρίζεται σε μια οικονομική ιεραρχία, όπου η κοινωνική θέση καθορίζεται από την ατομική οικονομική επιτυχία. Και στις 2 περιπτώσεις η «επιτυχία» βασίζεται στην τήρηση και αναπαραγωγή των εκάστοτε «ιεραρχιών» και «αξιωμάτων» (ατομική επιτυχία = απόκτηση πλούτου ή/και παιδιών). Επιπλέον, και οι δύο τύποι αποκρίνονται στην κοινωνική αποξένωση και τον φόβο που εντείνονται από την κρίση. Ο αυταρχικός τύπος προσφέρει μια ψευδαίσθηση συλλογικής ταυτότητας και ασφάλειας, ενώ ο οικονομίστικος τύπος ενθαρρύνει την οικονομική αποτελεσματικότητα, αγνοώντας τις δομικές ανισότητες.
Σε περιόδους κρίσης, οι δύο ανθρωπότυποι μπορούν να συνυπάρχουν και ακόμη να ενισχύουν ο ένας τον άλλο. Η εμμονή του οικονομίστικου τύπου με την ατομική επιτυχία μπορεί να οδηγήσει σε μεγαλύτερη κοινωνική/ταξική ανισότητα και αποξένωση, δημιουργώντας έτσι το έδαφος για την ανάδυση του αυταρχικού τύπου. Ταυτόχρονα, ο αυταρχικός τύπος μπορεί να εκμεταλλευτεί την απογοήτευση από τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές για να κερδίσει υποστηρικτές, προσφέροντας μια εναλλακτική που φαίνεται να αντιτίθεται στον νεοφιλελευθερισμό, αλλά στην πραγματικότητα ενισχύει μια άλλη μορφή ιεραρχίας και καταπίεσης.
Συνολικά, η αλληλεπίδραση μεταξύ αυτών των ανθρωπότυπων και των συνθηκών που τους τροφοδοτούν δημιουργεί έναν κύκλο κοινωνικής διαίρεσης και ιεραρχίας, ο οποίος εντείνει τις επιπτώσεις της κρίσης. Η κατανόηση αυτής της δυναμικής είναι κρίσιμη για την ανάλυση των σύγχρονων πολιτικών και κοινωνικών φαινομένων, ιδιαίτερα σε περιόδους οικονομικής, κοινωνικής και υγειονομικής ανασφάλειας.
Αντί επιλόγου: Και επειδή τα πρόσωπα μπορεί να αλλάξουν αλλά η νεοφιλεύθερη οικονομία και ο αυταρχισμούς μένουν…αντί «Κυριαζίδη» μπορούμε να βάλουμε «Γεωργιάδη», «Βορίδη», «Πλεύρη», «Σαμαρά», «Λατινοπούλου», «Βελόπουλο» και τόσους άλλους άλλωστε
«Τα μοναστήρια να είναι καλά…»
