Εδώ και πάνω από ένα χρόνο συνεχίζεται μια ανελέητη γενοκτονία. Ένας πληθυσμός εξοντώνεται ξεδιάντροπα, ενώ όλο αυτό μεταδίδεται από τα μέσα ενημέρωσης σαν μια ρουτίνα.
Το Ισραηλινό καθεστώς διεξάγει ολοκληρωτικό πόλεμο.
Σκοτώνει δημοσιογράφους για να μη μεταδίδουν.
Σκοτώνει και υπαλλήλους των ανθρωπιστικών οργανώσεων του ΟΗΕ, απλά για να μην είναι εκεί.
Κι αυτό δεν του κοστίζει τίποτα. Με πραγματικά απροϋπόθετη, υλική υποστήριξη από τις ΗΠΑ και συναίνεση από τους ακολούθους τους (Ευρωπαϊκή Ένωση).
Οι διαμαρτυρίες σε όλο τον κόσμο είναι πολλές, αλλά δεν είναι τέτοιες ώστε να λαμβάνονται υπόψη, ούτε φυσικά προβάλλονται στα ΜΜΕ, ενώ στο διαδίκτυο απλά λογοκρίνονται. Και συνεχίζει την καθημερινή σφαγή, ενώ παράλληλα εξοντώνει χιλιάδες αμάχους με την επίθεση στον Λίβανο και όχι μόνο.
Το έγκλημα στην Παλαιστίνη είναι μια τρομαχτική πληγή στο σώμα όλης της ανθρωπότητας. Ακόμα και στο σενάριο να σταματούσε σήμερα αυτή η φρίκη, το τραύμα που προκλήθηκε στα παιδιά, στις γυναίκες, σε όλη την ανθρωπότητα, είναι ανυπολόγιστο.
Μια τέτοια πληγή καταγράφεται ιστορικά και, εκτός από το παρόν, παράγει αποτελέσματα στο μέλλον. Η εθνοκάθαρση που διεξάγει το ισραηλινό ακροδεξιό καθεστώς οπωσδήποτε μοιάζει με αυτές που έχουν λάβει χώρα κατά τους προηγούμενους αιώνες της οικοδόμησης των εθνών-κρατών.
Ωστόσο, στην εποχή μας αναπόφευκτα οδηγεί στο ερώτημα: στο βάθος του χρόνου μπορεί με αυτούς τους όρους να έχει αποδοχή και ιστορική προοπτική ένα κράτος; όταν η ισχύς του δεν συμβαδίζει με καμιά έννοια δικαίου; όταν δεν μπορεί να εγγυηθεί ούτε ειρήνη ούτε ασφάλεια; όταν πια δεν είναι παρά ένα στρατοκρατικό καθεστώς απαρτχάιντ; όταν, βασιζόμενο μόνο στην υπεροπλία του (που δεν είναι αναμφισβήτητη), συνεχίζει να αρνείται τη διαπραγμάτευση, διεξάγοντας πόλεμο εξόντωσης των Άλλων;
Μέσα από όλη αυτή τη φρίκη και όσο το καθεστώς τη συνεχίζει, δείχνοντας το αποτρόπαιο πρόσωπό του, φαίνεται πια ότι, αργά αλλά σταθερά, ο χρόνος κυλάει υπέρ της αντίστασης!
