Συχνά πυκνά, δημοσιεύονται άρθρα κριτικής απέναντι στην πολιτική που έχει επιλέξει τα τελευταία χρόνια η ηγεσία του ΚΚΕ. Ακολουθούναπαντήσεις από την ηγεσία του ΚΚΕ, συνήθως ανυπόγραφες. Ανάμεσα στους αναπόδεικτους χαρακτηρισμούς του «οπορτουνιστή», του «συμβιβασμένου», του «ενεργούμενουτης αστικής τάξης» ακόμη και του λούμπεν χαρακτηρισμού της «διμούτσουνης οχιάς», εμφανίζεται η κατηγορία του αντικομμουνισμού. Κάθε κριτική, λοιπόν, στις επιλογές της σύγχρονης ηγεσίας συνιστά αντικομμουνισμό;
Ο αντικομμουνισμός εμφανίζεται σχεδόν ταυτόχρονα με την εμφάνιση του κομμουνιστικού κινήματος. Οι πρώτες αντικομουνιστικές αντιδράσεις ακολουθούν τη δημοσίευση του Κομμουνιστικού Μανιφέστου. Γιγαντώνονται λίγο πριν και κυρίως μετά τη νικηφόρα έκβαση της ρωσικής επανάστασης. Αποκτούν μια αρρωστημένη μορφή στην περίοδο του λεγόμενου ψυχρού πολέμουκαι μάλιστα ο μακαρθισμός θα λέγαμε ότι αποτελεί κορωνίδα της αντικομμουνιστικής υστερίας.
Ο οργανισμός που σήμερα πρωτοστατεί στη διάδοση του αντικομμουνισμού είναι η Ευρωπαϊκή Ένωσηπου είτε ανέχεται είτε αβαντάρει την απαγόρευση των κομμουνιστικών κομμάτων και των κομμουνιστικών συμβόλων σε χώρες της ευρωπαϊκής επικρατείας, ενώ ταυτόχρονα πρωταγωνιστεί στη διάδοση της θεωρίας των δύο άκρων στην οποία επιχειρείται η ταύτιση κομμουνισμού και ναζισμού. Έτσι κι αλλιώς στη σημερινή φάση, μια φάση ιστορικής οπισθοδρόμησης, ο αντικομμουνισμός εκπορεύεται από τα συστημικά ΜΜΕ, το σύνολο της ακροδεξιάςκαι των αστικών κομμάτων.
Στα καθ΄ημάς ο αντικομμουνισμόςυπήρξε συστατικό στοιχείο της ελληνικής αστικής τάξηςαπέναντι στο κομμουνιστικό κίνημα.Εκφράστηκε με κατασκευασμένα ψέματα, με διώξεις, με φυλακίσεις, με εξορίες, με εκτελέσεις και δολοφονίες. Επιτομή της αντικομμουνιστικής ιδεολογίαςστην Ελλάδα θα μπορούσαμε να πούμε ότι αποτέλεσαν τα πονήματα του χουντικού Γεωργαλά με τον τίτλο «Κομμουνισμός. Θεωρία και Πράξις» και του μεταγενέστερου Πλεύρη με τον τίτλο «Ο λαός ξεχνά τι σημαίνει αριστερά». Τα τελευταία χρόνια εφημερίδες του αστικού-ακροδεξιού τόξου, έχουν επιδοθεί σε μια εκδοτική φρενίτιδα αντικομμουνιστικών βιβλίων.
Ποιες ήταν οι ιδεολογικές παράμετροι και τα κίνητρα της αντικομμουνιστικής ιδεολογίας, αν βεβαίως είναι σωστό να μιλήσουμε για ιδεολογία; Οαντικομμουνισμός υποστήριζε και υποστηρίζει ότι η κομμουνιστική κοινωνία καταπνίγει την ελευθερία του ατόμου και επί της ουσίας καταργεί την ελευθερία. Θεωρεί πως η κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας είναι αυτή που διαλύει το άτομο και δεν αφήνει την ελεύθερη έκφραση να υπάρχει. Αντιτίθεται λυσσωδώςστη δικτατορία του προλεταριάτου, δηλαδή σε εκείνη την απαραίτητη ιστορική φάση, που πρέπει να τσακιστεί η αντίδραση της αστικής τάξης. Επίσης, χυδαιολογεί όσον αφορά την πορεία της Σοβιετικής Ένωσης με μυθώδη ψέματα για δεκάδες εκατομμύρια νεκρούς. Θεωρεί ότι ο προπάτορας της «δικτατορίας» είναι ο Λένιν. Διαστρεβλώνει με κάθε τρόπο τη μαρξιστική θεωρία και τη μεταφράζει κατά το δοκούν.
Όποιος, λοιπόν, κινείται στις παραπάνω κατευθύνσεις είναι προφανώς αντικομμουνιστής και μάλιστα οι πιο συνειδητοποιημένοιαντικομμουνιστές δεν έχουν πρόβλημα να τους προσδώσει κάποιος αυτόν τον χαρακτηρισμό. Είναι επίσης προφανέςότι όσοι εξ αριστερών ασκούν κριτική στο ΚΚΕ δεν χρησιμοποιούν τις ιδεολογικές προκείμενες του αντικομμουνισμού. Ασκούν κριτική σε συγκεκριμένες ιδεολογικές και πολιτικές επιλογές. Συγκεκριμένα, στην αντικατάσταση της λενινιστικής θεωρίας του ιμπεριαλισμού από την «ιμπεριαλιστική πυραμίδα», στον χαρακτηρισμό της 6ηςΟλομέλειας του 1934, του πρώτου γράμματος του Ζαχαριάδη και του ΕΑΜ ως οπορτουνιστικά λάθη, στην απόφανση με βάση την οποία οι Αμερικανοί δεν είχαν εμπλοκή στον σχεδιασμό του πραξικοπήματος του 1967, στην αδιανόητη θέση «τι δημόσιο-τι ιδιωτικό», στις ίσες αποστάσεις για τον πόλεμο Ρωσίας-ΝΑΤΟ, στη στάση που ακολούθησε η ηγεσία του ΚΚΕ στις κινητοποιήσεις για το παλαιστινιακό κ.λπ..
Η κριτική στους κόλπους της κομμουνιστικής αριστεράς υπήρχε πάντα. Συνήθως ήταν οξεία. Ας φανταστούμε λοιπόν συλλογικότητες που η μία ασκεί κριτική στην άλληκαι ξεκινάνε να αλληλοχαρακτηρίζονται ωςαντικομμουνιστικές. Θα μιλάγαμε τότεγια ένα πολιτικό τοπίο στα όρια του γκροτέσκο.Και με αυτή τη λογική θα μπορούσε άνετα κάποιος να χαρακτηρίσει την ηγεσία του ΚΚΕ ως αντικομμουνιστική αφ’ ης στιγμής αναθεωρεί όλη την ιστορία τουκόμματος και τον λενινισμό και μάλιστα εντέχνως να το ταυτίσει με φασίζουσες φωνές που σήμερα κατακεραυνώνουν το ΕΑΜ και το ΚΚΕ του μεσοπολέμου και της αντίστασης.
Ποιος είναι όμως ο λόγοςπου η ηγεσία του ΚΚΕ χρησιμοποιεί τον βαρύτατο αυτό χαρακτηρισμό; Ο λόγος είναι απλός. Η αδυναμία να απαντήσει επί της ουσίας σε εμπεριστατωμένες κριτικές οδηγεί την ηγεσία του κόμματος σε μια πολιτική ολίσθηση με την οποία επιχειρεί να δημιουργήσει παβλοφικά αντανακλαστικά, δηλαδή αντανακλαστικά που στο άκουσμα μίας και μόνο λέξης θα ενεργοποιούν το θυμικό.Πρόκειται για μια τακτική που δεν τιμά αυτόν που την επιλέγει και δεν τιμά και αυτόν που την υιοθετεί.
Ο διάλογος είναι ευπρόσδεκτος. Ακόμη και στις περιπτώσεις που η κριτική μπορεί να είναι σκληρή. Αυτό που δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό είναι η επιλογή ανήθικων μεθόδων.
