Δεν μπορώ να φανταστώ πιο ποιητική διαμαρτυρία από αυτήν που πραγματοποίησαν οι μελισσοκόμοι το πρωί της Κυριακής στη Θεσσαλονίκη. Και ας μην έμοιαζαν οι διαμαρτυρόμενοι με τον Μαρτσέλο Μαστρογιάνι στον “Μελισσοκόμο” του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Και ας μην ακουγόταν η υπέροχη μουσική που έγραψε η Ελένη Καραϊνδρου γι’ αυτή την ταινία. Και ας μη βούιζαν μέλισσες γύρω από τα αδειανά ξύλινα κουτιά. Άδειες κυψέλες παρατεταγμένες στην παραλία, από τον Λευκό Οίκο μέχρι το άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Και μερικοί μελισσοκόμοι να καλούν τους περαστικούς να δοκιμάσουν το δικό τους μέλι και να το συγκρίνουν με το ελληνοποιημένο που πωλείται στα σούπερ μάρκετ. Γνωστά και δίκαια τα αιτήματα των μελισσοκόμων, γνωστή και άδικη η αντιμετώπισή τους από την πολιτεία. Γνωστή και η ενεργή συμμετοχή τους στις αγροτικές κινητοποιήσεις.
Δεν είναι μέλι αλλά σιρόπι σε συσκευασία μελιού αυτό που αγοράζουμε φτηνά από τα ράφια. Δεν είναι δημοκρατία αλλά νοθευμένη δημοκρατία αυτό που ζούμε.
Όλοι οι δίκαιοι αγώνες συνδέονται και ας φαίνεται μπερδεμένο το νήμα που τους ενώνει. Οι αγώνες για το ψωμί, τη δωρεάν δημόσια παιδεία και την ελευθερία, για το μέλι και το γάλα, για τα ρέματα και τα δέντρα, οι αγώνες ενάντια στον βρόμικο πόλεμο στη Γάζα και άλλοι πολλοί.
“Σε πότισα ροδόσταμο, με πότισες φαρμάκι, άπονε Μητσοτάκη!” (Στη θέση του “άπονε” μπορούν να μπουν πολλά άλλα, λιγότερο κολακευτικά επίθετα, όπως και άλλα ουσιαστικά μπορούν να μπουν στη θέση του “Μητσοτάκη”.)
