Καθώς πλησιάζουν οι κρίσιμες εκλογικές μάχες, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα αναμετρηθεί με τα αποτελέσματα των πρόσφατων πολιτικών επιλογών της. Πρόκειται για την τρίτη και πιο κρίσιμη αναμέτρηση.
Η πρώτη ήταν η ίδια η ίδρυσή της. Άργησε, αλλά ήρθε στην «ιστορική στιγμή» του Δεκέμβρη, ανταποκρίθηκε στις ανάγκες των καιρών, στο ξέσπασμα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Δεν συμφωνούσαν όλοι με την επιλογή αυτή. Η ορθότητά της φάνηκε πολύ γρήγορα: συσπείρωση δυνάμεων, ώθηση στο μαζικό κίνημα, ειδικά στο εργατικό, άνοδος σε εκλογικά αποτελέσματα. Για πρώτη φορά η Αριστερά επαναστατικής αναφοράς στην Ελλάδα αποκτά «πρόσωπο», γίνεται μειοψηφική και αντιφατική μεν, αλλά υπαρκτή υλική δυνατότητα.
Αυτά είναι σχεδόν πανθομολογούμενα. Λίγοι όμως εντοπίζουν το γεγονός ότι για να αξιοποιηθεί προωθητικά η «στιγμή», υπήρξε μακρά θεωρητική και προγραμματική προετοιμασία, στα «πέτρινα χρόνια» της στρατηγικής ήττας. Η ίδρυση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ήταν αποτέλεσμα μιας πρώτης και ασταθούς θεωρητικής νίκης της αντίληψης, «η κομμουνιστική στρατηγική στο τιμόνι και η αντικαπιταλιστική τακτική στις ταχύτητες». Η αντίληψη αυτή προσπέρασε εν μέρει και τον οπορτουνισμό και το σεχταρισμό. Η «αντικαπιταλιστική ανατροπή της επίθεσης» και το «μεταβατικό πρόγραμμα» ήταν οι προγραμματικές «ανακαλύψεις» που μετουσιώθηκαν σε μαζική πολιτική δράση, σε μέτωπο και ενότητα, δίνοντας ώθηση στο κίνημα.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ήταν μέτωπο πρωτοποριών, ένας «πόλος προς το κόμμα», κίνηση προς μια ενότητα «της ελπίδας» και «των μελών» που νόμιζε, όμως, ότι μπορούσε να γίνει η ίδια το κοινωνικοπολιτικό μέτωπο της εποχής μας. Αυτή η αντίθεση που τη συνόδευε από τη γέννησή της, έδειξε τα όριά της όταν ήρθε σε επαφή με τα διάφορα ρεφορμιστικά ρεύματα της Αριστεράς που εκτινάχθηκαν στις συνθήκες της κρίσης, της μνημονιακής επίθεσης και της ανόδου του κινήματος. Η αντίθεση αυτή δεν λύθηκε.
Έτσι, διαφορετικά μειοψηφικά τμήματά της προσχώρησαν στον τότε ΣΥΡΙΖΑ, άλλα στη ΛΑΕ, ενώ άλλα περιχαρακώθηκαν σταδιακά σε μια ΑΝΤΑΡΣΥΑ ανταγωνιζόμενων «πλατφορμών». Ο αντικαπιταλισμός, από οδηγός για μαζική δράση, μετασχηματίστηκε σε αποστεωμένο δόγμα των «πέντε μπούλετς», από γραμμή μετωπικής συνάντησης, αλληλεπίδρασης και ηγεμονίας στον εργατικό λαϊκό ρεφορμισμό, μετατράπηκε σε εργαλείο «επαναστατικού» διαχωρισμού από τις μάζες. Το αποτέλεσμα ήταν να χάσουμε τη μάχη με τον ευρωρεφορμισμό, να περάσει ένα ποτάμι χωρίς να μείνει σταγόνα στα δάκτυλά μας. Αλλά, «αντέξαμε». Αυτή ήταν η δεύτερη δοκιμασία.
Από εκεί και πέρα, στις συνθήκες της δεύτερης μεγάλης ήττας, το 2015 και της αμπώτιδας του κινήματος, κυριαρχεί η επιστροφή στον κλασικό αριστερισμό σε δυο παραλλαγές. Η Μετάβαση, κριτικά και αυτοκριτικά, προειδοποιεί για τον κίνδυνο να γίνει ένα άλμα προς τα πίσω.
Οι νέες συνθήκες απαιτούν μια σχετικά μακρόχρονη προετοιμασία για τα μεγαλειώδη γεγονότα που ωριμάζουν. Απαιτούν πολλαπλές θεωρητικές ρήξεις με τον κομματικό, το μετωπικό και τον κινηματικό φετιχισμό. Απαιτούν μια «προγραμματική επανάσταση» σε σύγχρονη κομμουνιστική και μετωπική κατεύθυνση. Απαιτούν ένα «νέο Σπόρτινγκ», πολύ πιο εργατικό, λαϊκό και μαζικό, πολύ πιο νεανικό και δημοκρατικό.
Μέσα και γύρω από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ υπάρχουν πολύτιμα ρεύματα που μπορούν να συνεισφέρουν σε αυτή την κατεύθυνση, να συναντηθούν με τα αντίστοιχα άλλων χώρων. Η Μετάβαση, προσανατολισμένη σταθερά σε ένα αντικαπιταλιστικό, αντιιμπεριαλιστικό και δημοκρατικό μεταβατικό πρόγραμμα, θα δώσει τη μάχη για μια θετική και αποφασιστική υπέρβαση της σημερινής κατάστασης, για να αξιοποιήσουμε ξανά την «κατάλληλη στιγμή» προς ένα νέο άλμα προς τα μπρος.
Πηγή: Εφημερίδα Πριν
* Μέλος του Συντονιστικού της ΜΕΤΑΒΑΣΗΣ
