Πηγή: Πριν
Ούτε θέλουν αλλά ούτε και μπορούν να δημιουργήσουν πραγματικά ρήγματα
Επιλέγω να μιλήσω για πρώτη φορά δημόσια για τους λόγους αποχώρησης μου από το ΚΚΕ, προκειμένου να ξεκαθαρίσω τους πολιτικούς λόγους που με οδήγησαν στην αποχώρηση αυτή. Απόφαση καθαρά ατομική, η οποία δεν σχετίζεται με το περιβάλλον μου. Απόφαση η οποία δεν με ενδιέφερε και δεν επέλεξα εγώ να πάρει έκταση, γι’ αυτό και οι πρώτες αναφορές εμφανίστηκαν τον Μάιο, τέσσερις μήνες μετά την αποχώρηση μου τον Ιανουάριο του 2025, και αφού είχαν προηγηθεί μια σειρά γεγονότα.
Στο εν λόγω κείμενο, δεν έχω σκοπό να μπω σε λεπτομέρειες που δεν είναι αμιγώς πολιτικές αν και αποτελούν προεκτάσεις τους, ελπίζοντας ότι αυτό δεν θα εκληφθεί ως αδυναμία. Πίστεψα, αφελώς, ότι εκεί που τα μετέφερα θα σεβόντουσαν τους λόγους αποχώρησης μου και δεν θα ξεκινούσαν έναν μαραθώνιο διαστρέβλωσης και απόκρυψης των πραγματικών γεγονότων. Κάτι το οποίο δεν αφορά εμένα αλλά αφορά τη μόνιμη προσπάθεια να μην μεταφέρεται η πραγματικότητα στα παραπάνω όργανα, να ωραιοποιούνται καταστάσεις, να μην κοιτάμε την αλήθεια κατάματα, να βγάζουν κάποιοι την ουρά τους απ‘ έξω και στο τέλος να μπαίνει ο πήχης τόσο ψηλά που δεν τον ακουμπάει ούτε η καμπούρα μας.
Η απεργία της 1η Οκτώβρη αποτελεί ημερομηνία με πολύ μεγάλο ειδικό βάρος στην αντιπαράθεση κεφαλαίου – εργασίας. Θα πρέπει να αποτελέσει την πρώτη μάχη της εργατικής τάξης για την απόρριψη του νέου νομοσχεδίου για την επέκταση του ωραρίου έως και τις 13 ώρες εργασίας, αλλά και να δημιουργήσει μαχητικούς και ριζοσπαστικούς όρους και προϋποθέσεις για να περάσει πλέον, το εργατικό κίνημα, στην αντεπίθεση.
Η κυβέρνηση της ΝΔ με τις ευλογίες του κεφαλαίου, των ιμπεριαλιστικών οργανισμών αλλά και προηγούμενων κυβερνήσεων, έρχεται να νομιμοποιήσει κάτι το οποίο, σε πολλούς χώρους εργασίας όπως τα εργοτάξια του μετρό όπου εργάζομαι, είναι ήδη κανόνας.
Κάνοντας μία αναδρομή στον πρωτοφανή και πολυήμερο καθολικό αγώνα στα εργοτάξια του μετρό, είναι γεγονός πώς είχε όλες τις προϋποθέσεις προκειμένου να μπουν οι βάσεις για οριζόντιες αυξήσεις σε όλες τις ειδικότητες (Οικοδόμοι, χειριστές, βοηθοί χειριστών, ηλεκτροσυγκολλητές, υδραυλικοί, οδηγοί, μηχανικοί, γεωλόγοι, μηχανοτεχνίτες, ηλεκτρολόγοι κ.α.). Οι εργαζόμενοι, μέσα από την πολύ μαζική συμμετοχή τους στις συγκεντρώσεις και τις συνελεύσεις, έδειξαν τη διάθεση να βγουν δυναμικά στο προσκήνιο. Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμα και όταν οι δυνάμεις μας, οι δυνάμεις του ΚΚΕ, πρότειναν αναστολή των απεργιών, η απεργία συνεχίστηκε έπειτα από 2η αντιπρόταση μέλους του Δ.Σ., η οποία και πήρε συντριπτική πλειοψηφία. Αυτή η εβδομάδα, παρ’ ότι δεν την προβλέψαμε, θα μας έδινε μία τελευταία ευκαιρία προκειμένου να προετοιμαστούμε και να πάμε σε αναστολή απεργιών έχοντας σχέδιο για την έναρξη διαπραγματεύσεων και αντιπροτάσεων υπό την απειλή νέων κινητοποιήσεων μετά το καλοκαίρι. Αποτελεί ερωτηματικό γιατί επιλέξαμε να μην προετοιμαστούμε κατάλληλα γι αυτή την τόσο σημαντική αντιπαράθεση.
Από τη μεριά μας δεν υπήρχε πραγματικό σχέδιο πρότασης για ΣΣΕ για υιοθέτηση προς το τότε Δ.Σ.. Ένα σχέδιο σύμβασης το οποίο:
1) Θα ένωνε όλους τους εργαζόμενους, οι οποίοι σαν μία γροθιά πάλεψαν όλο αυτό το διάστημα, κάτω από ένα κοινό πλαίσιο.
2) Θα δημιουργούσε την 1η επιχειρησιακή σύμβαση έργου, σωματείου εργαζομένων με όμιλο του κλάδου των κατασκευών τα τελευταία πολλά χρόνια, ανοίγοντας τον δρόμο και για αλλού π.χ. για το εργοτάξιο στο Ελληνικό.
3) Θα υποχρέωνε την εργοδοσία να προσλαμβάνει με βάση τη νέα ΣΣΕ, δεδομένου και ότι το έργο βρισκόταν σε σχετικά αρχικό στάδιο.
4) Οποιαδήποτε αύξηση σε κλαδικές Συμβάσεις, όπως αυτή η οποία υπογράφηκε αργότερα από τους οικοδόμους, θα έμπαινε προσθετικά. Και δεν θα απορροφιόταν, όπως και έγινε.
5) Μεγαλύτερες αυξήσεις θα δίνανε ώθηση για την μείωση των ωραρίων, κάτι το οποίο, επίσης δεν έγινε.
6) Θα εμπόδιζε την ατομική διαπραγμάτευση με την εργοδοσία, κάτι το οποίο επεδίωκε και η ίδια.
7) Θα έδινε την ώθηση για νέες συλλογικές διαπραγματεύσεις και αυξήσεις με βάση τα υπάρχοντα δεδομένα.
Ήταν αδικαιολόγητα επιπόλαιη και βιαστική η απόφαση μας να προτείνουμε στο τότε Δ.Σ. αποδοχή της αρχικής πρότασης της εργοδοσίας για αύξηση 8% μόνο στους οικοδόμους και το επίδομα υπογείου 10% από 5% που ήταν, επί της ΕΓΣΣΕ, σε όσους είναι σε Σήραγγα. Επίδομα που έμπαινε και στην κατασκευή της Γραμμής 3, με τη μοναδική προσθήκη να συμπεριληφθούν στην αύξηση του 8% και κάποιοι εργαζόμενοι με 1.200 ευρώ μεικτά.
Η απόφαση αυτή, εν όψει και των αρχαιρεσιών του Συνδικάτου οικοδόμων οι οποίες ήταν τέλη του ίδιου μήνα, δεν λειτούργησε στην κατεύθυνση ταξικής ενότητας των διαφορετικών ειδικοτήτων των εργαζομένων αλλά σε μια κατάσταση αποσυσπείρωσης και διαχωρισμού τους σε περισσότερο και λιγότερο «πρωτοπόρους».
Είναι σίγουρο πώς εάν λειτουργούσαμε με γνώμονα την ταξική ενότητα των εργαζομένων, θα μπορούσε το εργατικό κίνημα να βγει κερδισμένο και στο έργο του μετρό αλλά και συνολικά στην παρέμβαση του στα υπόλοιπα κλαδικά σωματεία του κλάδου των κατασκευών. Για να μπορεί ο καθένας να συμμετέχει στις αρχαιρεσίες του δικού του κλαδικού σωματείου και να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις για περισσότερα ταξικά σωματεία στον κλάδο των κατασκευών, για μεγαλύτερο άνοιγμα της παρέμβασης των ταξικών δυνάμεων σε όλο το εύρος του κλάδου, με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που έχει η κάθε ειδικότητα. Για να μην υπάρχουν διπλο-τριπλοψηφίσαντες από κλαδικά και επιχειρησιακά σωματεία έργου για ομοσπονδίες και εργατικά κέντρα. Για να είμαστε ειλικρινείς και να μετράμε το πραγματικό μπόι μας και όχι τη σκιά του.
Είναι περιττό να πω ότι οι όποιες συνελεύσεις γίνονται πλέον είναι τελείως αναντίστοιχες σε μαζικότητα και παλμό, και των προβλημάτων που υπάρχουν αλλά και της παρακαταθήκης μας μετά τον μεγάλο απεργιακό αγώνα.
Δεν με αγγίζει η λάσπη στο πρόσωπο μου, την επιστρέφω στους σεναριογράφους. Με προβληματίζει περισσότερο η έλλειψη πραγματικής αυτοκριτικής, έως το κόκκαλο, από τα καθοδηγητικά όργανα. Σε προσωπικό επίπεδο μόνο να χάσω είχα. Ακόμα και για το γεγονός της εκβιαστικής αποχώρησης μου από τη θέση του Γραμματέα στο Σωματείο, μέσω 3ου προσώπου, μέλους του Δ.Σ. Ούτε το θάρρος να μου το ζητήσουν οι ίδιοι δεν είχαν, παρ’ ότι είναι γνωστά τα αποτελέσματα της ψηφοφορίας του ενιαίου ψηφοδελτίου που κατέβηκε στο σωματείο. Θα ήταν καλό να προβλημάτιζε το γεγονός ότι πέρα από εκείνους που το ζήτησαν, η εξέλιξη αυτή χαροποίησε και την ίδια την εργοδοσία.
Θα ήταν επίσης σοφότερο να μην μιλάνε με τόση έπαρση για πραγματικούς απεργούς με δεκάδες ή και εκατοντάδες ημέρες απεργίας στην πλάτη τους, άνθρωποι που δεν παίρνουν αυτό το ρίσκο, μιλώντας μάλιστα για «ταξικά ναυάγια», άνθρωποι που τοποθέτησαν στα ψηφοδέλτια τους μεγαλοβιομήχανο του κλάδου των τροφίμων. Αυτοί ας ασχοληθούν με ζητήματα στα οποία, θεωρητικά πάντα, έχουν καλύτερες επιδόσεις.
Όλοι εμείς που αποχωρήσαμε, παρά τις όποιες διαφοροποιήσεις, έχουμε έναν κοινό παρονομαστή. Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι ‘’όποιος σκύβει το κεφάλι, μια ζωή θα σέρνεται.’’
Το είδαμε στην παρουσία που επιδεικνύει σε όλους τους αστικούς θεσμούς, στην απουσία ή στην καλύτερη, στην υποτονική παρουσία από μια σειρά σταθμούς του αντιιμπεριαλιστικού κινήματος
Από εκεί και πέρα, η απεργία αυτή ήταν για εμένα, απλά μια τελευταία επιβεβαίωση ότι ούτε θέλουν αλλά ούτε και μπορούν να δημιουργήσουν πραγματικά ρήγματα. Ρήγματα τα οποία θα βάλουν το λιθαράκι τους για να ενισχυθεί περαιτέρω ο σπόρος της αμφισβήτησης. Το είδαμε και το βλέπουμε και σε μια σειρά άλλους αγώνες οι οποίοι αναπτύσσονται όπου δεν μπορεί και δεν θέλει να γίνει η ριζοσπαστική και μαχητική πρωτοπορία του κινήματος. Το είδαμε στην παρουσία που επιδεικνύει σε όλους τους αστικούς θεσμούς, στην απουσία ή στην καλύτερη, στην υποτονική παρουσία από μια σειρά σταθμούς του αντιιμπεριαλιστικού κινήματος.
Οι ταξικές αντιιμπεριαλιστικές δυνάμεις δεν θα άφηναν τα ΝΑΤΟϊκά στρατεύματα να διασχίζουν ανενόχλητα για τρία χρόνια το ελληνικό έδαφος, κάνοντας μια ολιγόωρη παράσταση διαμαρτυρίας μπροστά από ένα τρένο ή αφήνοντας τα φορτηγά στον Τύρναβο να μπουν στον παράδρομο. Θα πήγαιναν να διαδηλώσουν δυναμικά στην Motor Oil και δεν θα έστριβαν αντίθετα προς την πλατεία του οικισμού των Αγίων Θεοδώρων. Θα πρωτοστατούσαν με σύνθημα «Go Back!» απέναντι στην τουριστική απόβαση Ισραηλινών δολοφόνων και δεν θα μιλούσαν για πογκρόμ. Θα θέτανε, έμπρακτα, το ζήτημα της άμεσης αποχώρησης των κατοχικών Νατοϊκών βάσεων.
Οι πραγματικές ταξικές και αντιιμπεριαλιστικές δυνάμεις δεν θα έκαναν κοινές πολιτικές συμμαχίες με τη σοσιαλδημοκρατία καλώντας στη Βουλή τους «Λογοθετόπουλους» της Παλαιστινιακής Αντίστασης, ούτε και κοινά εκλογικά πολιτικά κατεβάσματα με άλλες πολιτικές οργανώσεις (ΛΑ.ΣΥ.), την ίδια στιγμή που αποφεύγουν κινηματική συμπόρευση με πιο ριζοσπαστικές δυνάμεις.
Θα μίλαγαν για την ενιαία ένοπλη Αντίσταση της Παλαιστίνης και όχι γενικά και αόριστα για τον λαό της, λες και αυτός είναι αποκομμένος από την Αντίσταση. Θα σεβόντουσαν την πρόταση τους για καμία αναγνώριση κατεχόμενων εδαφών πριν από την πρώτη Νάκμπα, θα έκοβαν κάθε επικοινωνία και δεν θα έδιναν καμία νομιμοποίηση στην απομονωμένη, από τον Παλαιστινιακό λαό, Παλαιστινιακή αρχή και τον Αμπάς ο οποίος καλεί σε «Βάρκιζα» από την πρώτη στιγμή.
Θα αντιλαμβάνονταν τον άξονα της Αντίστασης ως ανάχωμα απέναντι στην μπότα του Αμερικανο-ΝΑΤΟϊκού ιμπεριαλισμού στη Μέση Ανατολή και όχι ως πρόξυ του Ιράν. Με το ίδιο σθένος που μίλησαν για τη Ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, θα έπρεπε να μιλήσουν και για την ΝΑΤΟϊκή εισβολή στο Κουρσκ.
Θα αναγνώριζαν την ύπαρξη στοιχείων αντιιμπεριαλιστικού-αντιΝΑΤΟϊκού περιεχομένου στον απελευθερωτικό αγώνα της Μπουρκίνα Φάσο, του Μάλι και της Κένυας και δεν θα έβλεπαν μόνο ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και πραξικοπήματα (‘’Ρ’’, 04/10/2022) σε αυτά τα λαϊκά και κοινωνικά σκιρτήματα, παρά τις όποιες αδυναμίες αλλά και επί μέρους προβλήματα. Θα προσπαθούσαν να αντιληφθούν και να συνδράμουν και όχι να υπονομεύουν τη διαπάλη, το 2014-2022 στον αγώνα των Κομμουνιστών όπως της περίφημης Ταξιαρχίας Μοζγκοβόι για τη δημιουργία λαϊκών δημοκρατιών κάτω από τη σημαία με το σφυροδρέπανο. Παραφράζοντας λίγο και αυτό που έγραψε το ΚΕΚΡ σε κείμενο σφοδρής κριτικής, πρόσφατα: «Εμείς με τα όπλα και εσείς με τις ντουντούκες και τα μικρόφωνα».
Τί άλλο χρειάζεται να γίνει για να γίνει αντιληπτό ότι υπάρχει οπορτουνιστική και ρεβιζιονιστική παρέκκλιση;
Για όλους αυτούς αλλά και πολλούς άλλους λόγους, έκρινα ότι δεν υπάρχει καν λόγος να συμμετέχω στη διαδικασία του προσυνεδριακού διαλόγου.
Και επειδή μάθαμε τα λόγια μας να μην διαφέρουν από τα έργα μας, η ιστορία θα μας κρίνει και θα μας τοποθετήσει εκεί που πρέπει.
Η μεγαλύτερη αυτοκριτική είναι η κριτική απέναντι στις ίδιες μας τις επιλογές.
«Την τιμή σου κανείς δεν μπορεί να σου την αφαιρέσει. Την τιμή σου μπορείς μονάχα να την χάσεις.»
* Μηχανικός Μεταλλείων ΕΜΠ, πρώην γραμματέας του σωματείου εργαζομένων στην κατασκευή της γραμμής 4 του μετρό, μέλος του κλαδικού Σωματείου Μισθωτών Τεχνικών και αντιπρόσωπος στο ΕΚΑ
