Το έχει η μοίρα του Μητσοτακαίικου να πέφτουν οι κυβερνήσεις του μετά από μεγάλες κινητοποιήσεις που κυριολεκτικά μέσα σε λίγο χρόνο σαρώνουν τα εκλογικά ποσοστά. Έτσι το φοβερό 46,89% του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη το 1990 εξαϋλώθηκε σε τρία χρόνια και τώρα το «41 τακατό», που έλεγε ο Άδωνις, του Κυριακού Μητσοτάκη, καταρρέει.
Ο πατήρ Μητσοτάκης βρέθηκε αντιμέτωπος με τον μεγάλο αγώνα των εργαζομένων της ΕΑΣ που με σύνθημα «ΕΑΣ-ΕΑΣ να φύγει ο κερατάς», σφράγισαν μια εποχή μεγάλων εργατικών και νεολαιίστικων αγώνων, και ο οποίος προκάλεσε τεράστια φθορά στην κυβέρνηση ώστε να μην αντέξει την εσωτερική αμφισβήτηση και εν τέλει ανατροπή, με την αγαστή συμβολή του αστικού παρασκηνίου (Βαρδινογιάννης, Λαμπράκης, Κόκκαλης, Αλαφούζος, Μπόμπολας κ.λπ.).
Σήμερα ο υιός Μητσοτάκης χωμένος μέχρι τον λαιμό στα σκάνδαλα του ΟΠΕΚΕΠΕ, των παρακολουθήσεων και δεκάδων άλλων μεγάλων και μικρών σκανδάλων που τον έχουν ρίξει στα δημοκοπικά τάρταρα του 23 με 25 %, βρίσκεται αντιμέτωπος με τις αγροτικές κινητοποιήσεις, τις μεγαλύτερες των τελευταίων ετών.
Φυσικά οι κινητοποιήσεις δεν έχουν πάρει ακόμη την έκταση και την ένταση εκείνων των εργαζομένων στην ΕΑΣ, αλλά διαμορφώνουν ένα περιβάλλον ιδιαίτερα επιβαρυμένο για την κυβέρνηση και κυρίως αλληλεπιδρούν με άλλα τμήματα εργαζομένων που αφ’ ενός εκφράζουν την αλληλεγγύη τους προς τους αγρότες, έτσι ώστε να μην μπορεί να λειτουργήσει ο κοινωνικός αυτοματισμός και αφετέρου δείχνουν το δρόμο ανοίγοντας το χορό των αγωνιστικών διεκδικήσεων.
Θα επαναληφθεί το σενάριο, με τις προφανείς αλλαγές, του πατρός με την παραπαίουσα κυβέρνηση του υιού; Και αυτός ο Μητσοτάκης πάνω κάτω χρησιμοποιεί τα ίδια μέσα με αυτά του πατέρα του. Κοινωνικός αυτοματισμός από την μια και διανομή εκατομμυρίων στους αγρότες από την άλλη, τα οποία αυτοί οι … αχάριστοι λένε πως είναι μέρος από τα χρωστούμενα.
«Παίρνουν πολλά λεφτά», «θα δουν πάνω από μισό δισεκατομμύριο παραπάνω να καταβάλλεται» σε σχέση με την προηγούμενη χρονιά. Και το λέει αυτό ο άθλιος την στιγμή που, όπως λένε οι αγρότες, δεν έχουν πάρει ούτε καν αυτές τις κουτσουρεμένες αγροτικές επιδοτήσεις τις οποίες δικαιούνται από τις καταστροφές του Ντάνιελ, από την θανάτωση των κοπαδιών λόγω της ευλογιάς και φυσικά την τακτική επιδότηση από τον ΟΠΕΚΕΠΕ. Κάτι που τους αναγκάζει να ζουν με δανεικά ώστε, ιδιαίτερα οι νέοι αγρότες, να σκέφτονται να αφήσουν το επάγγελμα.
Ο Μητσοτάκης φορτώνει στους αγρότες και κτηνοτρόφους τους δικούς του «Φραπέδες» και «Χασάπηδες» και την Καλλιόπη, που κέρδιζε συνεχώς το τζόκερ και δεν το θυμόταν. Προσπαθεί να δικαιολογήσει την μη καταβολή από τον ΟΠΕΚΕΠΕ των αποζημιώσεων ισχυριζόμενος πως «διαχωρίζει» αυτούς «οι οποίοι μπορεί να μην έχουν ακόμα πληρωθεί γιατί γίνονται διασταυρωτικοί έλεγχοι, από αυτούς οι οποίοι δεν θα πληρωθούν διότι δεν δικαιούνται την επιδότηση την οποία ενδεχομένως έπαιρναν στο παρελθόν». Και από την άλλη δηλώνει «ανοιχτός» για «συντεταγμένο διάλογο», χαρακτηρίζοντας τα μπλόκα και τους αγώνες των αγροτών «ακραίες ενέργειες …που δεν βοηθούν», καθώς «προξενούν προβλήματα σε άλλες κοινωνικές ομάδες».
Ο πρωθυπουργός, προσπάθησε να γυρίσει επικοινωνιακά το παιχνίδι μοιράζοντας 250άρια, ανύπαρκτες αυξήσεις στους εργαζομένους, τα γνωστά ψίχουλα στους συνταξιούχους, επιδοτήσεις ενοικίων στο μισό από όσο έταζε πριν ένα χρόνο, και υποσχόμενος επαναφορά των ΣΣΕ όπου γέλασε και ο κάθε πικραμένος με το μέγεθος της απάτης του. Όμως όλα αυτά δεν κατόρθωσαν να αντιστρέψουν το κλίμα αφού ακόμα και δικά του ΜΜΕ τον εγκαλούν για ολιγωρία στις πληρωμές και αποζημιώσεις των αγροτών, για κατάρρευση του «επιτελικού κράτους κ.λπ.
Στο κλίμα της γενικότερης αποδοκιμασίας της κυβέρνησης Μητσοτάκη σημαντικό ρόλο έχουν παίξει και άλλες κινητοποιήσεις όπως αυτές των στρατιωτικών, των ταξιτζήδων, των ντελιβεράδων κλπ. αλλά και αυτών που έγιναν για το 13ωρο. Του απλού κόσμου που εκφράζει σε κάθε ευκαιρία στα κανάλια την αγανάχτηση και την απελπισία του, από τα ράντζα στα νοσοκομεία και τις άθλιες συνθήκες που επικρατούν σε αυτά, μέχρι τις καταγγελίες πολίτων στον ΔΕΔΔΗΕ για δήθεν ρευματοκλοπές πολιτών με μοναδικό στοιχείο ότι κάποιους μήνες η κατανάλωση ήταν πολύ μικρότερη!
Το μπλόκα των αγροτών, όπως τότε οι αγώνες της ΕΑΣ, έρχονται να βάλουν την ταφόπλακα στην ακροκεντρώα, φιλελεύθερη και φιλοπόλεμη πολιτική του. Αυτό δεν έχει να κάνει με το αν και πότε θα πέσει ο Μητσοτάκης (οι κινήσεις Δένδια, Σαμαρά και άλλων δείχνουν πως ροκανίζεται ο …αγέρωχος και το κλαρί της αλαζονείας του από τα μέσα) αλλά με το ότι έχει χάσει σημαντικό κομμάτι της κοινωνικής του βάσης στους αγρότες όλων των κατηγοριών, σε μεγάλο μέρος των μικρομεσαίων, αλλά και σε άλλες κοινωνικές κατηγορίες στις οποίες στηριζόταν.
Γιατί η πολιτική του δημιούργησε εκρηκτικά προβλήματα επιβίωσης στην μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας. Γιατί οι πραγματικοί μισθοί είναι κάτω από τα όρια μιας αξιοπρεπούς επιβίωσης. Γιατί τα ενοίκια τρώνε το μισό και παραπάνω του μισθού. Γιατί οι εργαζόμενοι θα δουλεύουν 13 ώρες χωρίς δικαιώματα, ΣΣΕ και εργατικό δίκαιο. Γιατί κυβερνούν μέσω της μίζας και της διαπλοκής. Η οργανωμένη συγκάλυψη που επιχειρείται τώρα με το ΟΠΕΚΕΠΕ και πιο πριν με τις παρακολουθήσεις, το μπάζωμα στα Τέμπη, τον αγώνα του Πάνου Ρούτσι, δημιουργούν ένα πολιτικό κλίμα μαζικής απέχθειας, ώστε στο ερώτημα δημοσκόπων, «Μητσοτάκης ή χάος», το χάος κυριαρχεί με 42%!
Ο Κ. Μητσοτάκης και η κυβέρνηση του εκμεταλλεύονταν το γεγονός ότι οι αντιδράσεις του εργατικού και νεολαιίστικου κινήματος δεν ήταν αποφασιστικές και αποτελεσματικές και συχνά ήταν υποτονικές και περιορισμένες, όπως οι 24ωρες απεργίες και οι συμβολικοί αγώνες με μικρή συμμετοχή. Αλαζονικά πατά πάνω σε αυτή την συνθήκη, κάνοντας το λάθος που κάνουν όλοι οι αστοί πολιτικοί, οι οποίοι δεν αντιλαμβάνονται την υπόγεια βουή της οργής των καταπιεσμένων.
Αυτή η αλαζονεία έφαγε και τον πατέρα του, ο οποίος άνοιξε τον δρόμο των νεοφιλελεύθερων ολοκληρώσεων στο Σημίτη. Ήταν αυτός πρώτος που επί των ημερών του προχώρησε η απελευθέρωση της αγοράς εργασίας με την εισαγωγή της μερικής απασχόλησης και της τέταρτης βάρδιας, την απελευθέρωση του ωραρίου των καταστημάτων, προάγγελους του σημερινού 13ωρου. Ήταν αυτός που ξεκίνησε τις πρώτες ανατροπές στο ασφαλιστικό με τρεις διαδοχικές παρεμβάσεις (1990, 1991, 1992) οι οποίες οδήγησαν στη σημερινή ισοπέδωση.
Ο Κ. Μητσοτάκης άνοιξε τον δρόμο για το ξεπούλημα της ΔΕΗ όταν το καλοκαίρι του 1993 ψηφίστηκε νόμος που καταργούσε το κρατικό μονοπώλιο στην παραγωγή ηλεκτρικού ρεύματος.
Μέχρι που ακούστηκε το σύνθημα «ΕΑΣ-ΕΑΣ να φύγει ο κερατάς» και όλα με μιας άλλαξαν. Για μήνες οι εργαζόμενοι των αστικών συγκοινωνιών της Αθήνας βρίσκονταν στους δρόμους, έγιναν μεγάλες απεργίες αλληλεγγύης και συλλαλητήρια μαθητών και φοιτητών που απαντήθηκαν με άγρια καταστολή και τρομοκρατία με πολύμηνες φυλακίσεις εργαζόμενων και αλληλέγγυων.
Είχαν βέβαια προηγηθεί οι απεργίες των καθηγητών, των εργαζομένων στην Πειραϊκή Πατραϊκή, την ΠΥΡΚΑΛ, στις λεγόμενες προβληματικές. Οι αγώνες των μαθητών και φοιτητών για τον νόμο του Κοντογιαννόπουλου, η δολοφονία του Νίκου Τεμπονέρα από την ΟΝΝΕΔ που οδήγησαν σε παραίτηση τον υπουργό Παιδείας και η απόσυρση του νόμου εκτρώματος για την παιδεία.
Ο αγώνας των αγροτών αν και είναι στο αρχικό του ακόμα στάδιο έχει τέτοια χαρακτηριστικά. Την επιμονή και την αποφασιστικότητα, τη δηλωμένη πολυήμερη παραμονή στα μπλόκα μέχρι να λυθούν τα βασικά τους αιτήματα. Το εργατικό κίνημα, η νεολαία χρειάζεται να μπουν μαχητικά στο πλευρό των αγροτών όχι μόνο με ανακοινώσεις αλλά και έμπρακτα στα μπλόκα.
Όμως τέτοιες κοινωνικές διεργασίες που οδηγούν σε πολιτικά κενά με ενδεχόμενη την πολιτική ριζοσπαστικοποίηση του λαού, η αστική τάξη δεν τα αφήνει ακάλυπτα. Για μεγάλο διάστημα προετοίμαζε τον Σημίτη ώστε να ολοκληρώσει την διαδικασία του λεγομένου εκσυγχρονισμού και την ένταξη στην ΟΝΕ. Σήμερα προκύπτει σε γενικές γραμμές για τμήματα της αστικής τάξης το ίδιο πρόβλημα. Μόνο που δεν έχουν έτοιμο ακόμα τον νέο Σημίτη. Θα είναι άραγε ο Τσίπρας; Η θα δώσουν ακόμα μια ευκαιρία στην ΝΔ με τον Δένδια πια στο τιμόνι της;
Σε κάθε περίπτωση όμως θα πρέπει να εκτιμήσουμε σαν αντικαπιταλιστική κομουνιστική αριστερά, πως η συγκεκριμένη εποχή είναι ευνοϊκή ευκαιρία ώστε να δημιουργηθούν προϋποθέσεις για μια ισχυρή παρουσία στις πολιτικές εξελίξεις ενός πολιτικού μετώπου που θα συσπειρώνει όλες εκείνες τις δυνάμεις οι οποίες σήμερα δεν πείθονται ούτε από τα αφηγήματα της αριστερής σοσιαλδημοκρατίας, που ούτως ή άλλως είναι σε βαθιά κρίση (ΝΕΑΡ, ΣΥΡΙΖΑ κ.λπ.) ούτε και όσων μιλούν για «ρήξεις» εντός του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.
