Μακριά σ’ έν’ άλλο κόσμο γίνηκε αυτή
η αποκριά
το γαϊδουράκι γύριζε μες στους έρημους δρόμους
όπου δεν ανάπνεε κανείς
πεθαμένα παιδιά ανέβαιναν ολοένα στον ουρανό
κατέβαιναν μια στιγμή να πάρουν τους αετούς τους
που τους είχαν ξεχάσει
έπεφτε χιόνι γυάλινος χαρτοπόλεμος
μάτωνε τις καρδιές
μια γυναίκα γονατισμένη
ανάστρεφε τα μάτια της σα νεκρή
μόνο περνούσαν φάλαγγες στρατιώτες εν δυο
εν δυο με παγωμένα δόντια
[…]
Μακριά σ’ έν’ άλλο κόσμο γίνηκε αυτή
η αποκριά.
| Μίλτος Σαχτούρης | Η Αποκριά | Άπαντα Ποιήματα | εκδόσεις Κέδρος |
Αν υπάρχει μια ιδιαιτερότητα στη συμπεριφορά του λαού μας απέναντι στα μεγάλα γεγονότα, τραγωδίες, πολεμικές συρράξεις, ήττες και νίκες, είναι τα τραγούδια που γράφονται και περνάνε από στόμα σε στόμα αλλά και τα ποιήματα που αναδεικνύουν τα γεγονότα, αισθητικοποιούν την ιστορική εμπειρία και διαφυλάττουν έτσι τη μνήμη αλώβητη μέσα στο χρόνο.
Ταυτόχρονα διατηρούν μ’ αυτόν τον τρόπο, την λαϊκή κοινωνική συνοχή, την πληγωμένη από γεγονότα συνήθως σκληρά, ανείπωτα.
Έτσι αντικαθιστούν τους ανάλγητους ή ανύπαρκτους κρατικούς θεσμούς που θα έπρεπε να λειτουργούν σε τέτοιες περιπτώσεις. Όπως η Δικαιοσύνη, η Κρατική Πρόνοια, η Κοινωνική Ασφάλεια κλπ.
Αυτό συνέβη και με το σιδηροδρομικό δυστύχημα – έγκλημα ( με ενδεχόμενο δόλο τουλάχιστον), των Τεμπών και έγινε φανερό όταν τα τραγούδια, οι στίχοι και οι μουσικές που δημιουργήθηκαν ακριβώς επ’ αφορμή του τραγικού γεγονότος, κατέκλυσαν σαν πλημμυρίδα τα στάδια, τις πλατείες και τα πληκτρολόγια των ΜΚΔ, παρότι τα επίσημα μέσα επικοινωνίας (τηλεόραση, ραδιόφωνο ) αγνόησαν και αγνοούν ακόμα και το τραγούδι του Φοίβου Δεληβοριά που γράφτηκε την παραμονή της μεγάλης συναυλίας στο Παναθηναϊκό Στάδιο.
Δεν θα κάνω πίσω/και δε θα ξεχάσω/θα σε πάρω εγώ/παιδάκι μου όταν φτάσω…
Όταν ο στίχος φτάσει να προκαλεί το δάκρυ σε εκατοντάδες χιλιάδες μάτια, το παιγνίδι έχει κερδηθεί από την πλατεία και τόχει χάσει η εξέδρα (των επισήμων).
Το ποίημα του Μίλτου Σαχτούρη που άνοιξε αυτό το κείμενο, δημοσιεύτηκε το 1952 κι έχει πίσω του το εφιαλτικό τοπίο του εμφυλίου πολέμου (1946-1949).
Μοιάζει όμως να γράφτηκε και για το σήμερα, για ένα πένθος που δεν τελειώνει, εφόσον το έγκλημα μένει ατιμώρητο και οι νεκροί αφίλητοι. Οποία ΄Υβρις…
Σα να γράφτηκε για μια γιορτή που τέλειωσε βίαια με το θάνατο και τον 57 ανθρώπων και τον τραυματισμό 180.
Η τέχνη τελικά σε όλες τις μορφές, κράτησε ζωντανό ένα λαό που στις περισσότερες περιόδους της νεότερης ιστορίας του βρισκόταν σε μάχες, πολέμους και μόνιμα σε άμυνα για να αποκρούει επιθέσεις , τις χειρότερες δε από την αστική τάξη της ίδιας του της χώρας.
Ο συγγραφέας Γιάννης Μακρυδάκης μας μετέφερε ότι μια νεαρή μαθήτρια της Β’ Λυκείου στη Χίο με καταγωγή από την Αλβανία έγραψε ένα ποίημα αφιερωμένο στα θύματα του σιδηροδρομικού δυστυχήματος και με το πενιχρό της χαρτζιλίκι το έβγαλε φωτοτυπίες, το μοίρασε στα καφενεία και το απήγγειλε στη συγκέντρωση της πλατείας του νησιού.
Τί να προσθέσει κανείς;
Για να θυμηθούμε και πάλι τις τότε συνθήκες, το επιβατικό τρένο είχε κατεύθυνση τη Θεσσαλονίκη κι ήταν γεμάτο μια όμορφη νεολαία που καθαρά Δευτέρα επέστρεφε από τη γιορτή της Αποκριάς.
Και φέτος δύο χρόνια μετά, εν μέσω της βδομάδας των Απόκρεω και δυο μέρες πριν την τελευταία Κυριακή της Αποκριάς και της Καθαράς Δευτέρας, ένα συλλαλητήριο εκατομμυρίων ανθρώπων σε όλη τη χώρα (επιεικείς υπολογισμοί μιλούν για 800.000 – 1.000.000 μόνο στην πρωτεύουσα), έγινε το φόντο μιας γιορτής που ως διάθεση ακυρώθηκε ή έφερε τη μελαγχολία ενός κλόουν.
«Οι νεκροί δεν μίλησαν ποτέ
για αυτό τους βαραίνει
μια μεγάλη κατηγόρια.
Για αυτό και ξέχασαν για
πάντα την αξία της φωνής.
Πρέπει, λοιπόν, εμείς να
μιλάμε για λογαριασμό τους.
Πρέπει να υπερασπιζόμαστε
το δίκιο της απουσίας τους.»
#Απόσπασμα από το «Ζ». ΒΑΣΙΛΗΣ ΒΑΣΙΛΙΚΟΣ
Ας μιλήσουμε λοιπόν εμείς γι’ αυτούς, όπως τους το χρωστάμε, εφόσον δεν καταφέραμε να τους προστατέψουμε εν ζωή.
Υπάρχει η αίσθηση όλων μας και κυρίως όσων παραβρεθήκαμε στη μεγαλειώδη συγκέντρωση της Παρασκευής 28/2/2025, ότι πήραμε μέρος σε μια ιστορική στιγμή, μια καμπή της κοινωνικής κίνησης που αφήνει όσο ποτέ άλλοτε πολλά ενδεχόμενα ανοιχτά.
Το γεγονός ότι την ευθύνη της διοργάνωσης είχε ο Σύλλογος των Συγγενών των θυμάτων και συμμετείχαν δεκάδες εργατικά σωματεία, Ομοσπονδίες, Επιστημονικοί Σύλλογοι, έμποροι, βιοτέχνες και μικρομάγαζα, το γεγονός ότι εκτός της συγκέντρωσης είχε κηρυχθεί και απεργία η οποία καλυπτόταν από τη ΓΕΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ και για πρώτη φορά δεν τόλμησαν να τρέξουν οι πραιτοριανοί να την κηρύξουν παράνομη και καταχρηστική και που η καθολικότητά της έφτασε το πρωτοφανές για όλα τα μεταπολιτευτικά χρόνια στο 90%, εκτός των άλλων, που θα αναφερθούμε παρακάτω σήμανε και το εξής:
Ότι ήταν ίσως για πρώτη φορά που οι ίδιοι οι συμμετέχοντες όλων των φύλων και φυλών έπαιρναν μέρος σε μια χειραφετητική διαδικασία στην οποία ήταν οι ίδιοι δημιουργοί του νοήματος και του αφηγήματος, διαμόρφωναν οι ίδιοι την ατζέντα.
Θεωρώ λοιπόν ότι απ’ αυτήν την άποψη ήταν η πιο πολιτική συγκέντρωση – διαδήλωση που έχω πάρει μέρος.
Η εικόνα της Αθήνας με τον κόσμο να κατευθύνεται προς το κέντρο, ερχόμενος απ’ όλες τις κατευθύνσεις, απ’ όλες τις γειτονιές και Δήμους, μου θύμισε εκείνη την ηλιόλουστη μέρα του Ιουλίου του 1974, όταν κατεβαίναμε από το Παγκράτι στο Σύνταγμα και ενωνόμασταν με τα δεκάδες ρυάκια κόσμου που συνέρρεαν, μικρά παιδιά εμείς (η αδελφή μου κι εγώ), πιασμένες από τα χέρια της θείας μας, για να γιορτάσουμε την πτώση της χούντας.
Στην πρώτη επέτειο του Πολυτεχνείου που όλοι μιλάνε για 1.000.000 κόσμο που παραβρέθηκε, δεν βρισκόμουν στην Αθήνα, αλλά ήταν σίγουρα πολύ μεγαλύτερη της διαδήλωσης της 5Ης Μάη του 2010 κατά του ΔΝΤ αλλά και της συγκλονιστικής συγκέντρωσης στο Σύνταγμα τον Ιούλιο του 2015 για την υπεράσπιση του ΟΧΙ στο τότε ιστορικό Δημοψήφισμα .
To γεγονός ότι οι διαδηλώσεις συνεχίζονται έως τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές από τα εργατικά σωματεία, τους φοιτητικούς και μαθητικούς συλλόγους και μάλιστα οι διαδηλωτές αρνούνται να αποχωρήσουν από την πλατεία Συντάγματος παρά τις ανίερες επιθέσεις των πραιτοριανών του Χρυσοχοΐδη, δείχνει την κινητικότητα μιας κοινωνίας που αποφάσισε να παρέμβει στις πολιτικές εξελίξεις αυτόνομα.
Η ένωση δε των κινηματικών αυτών διαδικασιών με τη διαδήλωση της 8ης Μάρτη, διαδήλωσης για τους αγώνες των γυναικών για ισότητα και δικαιοσύνη μέσα στο χρόνο και με αιχμή την αντιμετώπιση της αύξησης των γυναικοκτονιών αλλά και των βιασμών και των δολοφονιών άλλων θυλυκοτήτων, δείχνει πως η κοινωνία έχει περάσει ένα καθοριστικό όριο και είναι έτοιμη να αντιμετωπίσει συνολικά το πολιτικό πρόβλημα της χώρας.
Με ενοποιητικό κρίκο την απαίτηση Δικαιοσύνης, δεν διστάζει να ξεπεράσει τους φόβους της και χωρίς κεντρική καθοδήγηση να απαιτήσει διαφάνεια στη λειτουργία των κρατικών θεσμών, τιμωρία των ενόχων όσο ψηλά κι αν βρίσκονται, κοινωνική ασφάλεια και δικαιοσύνη. Καταγγέλλει ονομαστικά τους αυτουργούς του εγκλήματος, φυσικούς και ηθικούς και απαιτεί να μάθει όλη την αλήθεια.
Και είναι αφενός μεν δείγμα της βαθιάς συστημικής κρίσης του πολιτικού συστήματος, των θεσμών του κοινοβουλευτικού πολιτεύματος της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας, αφετέρου δε της κρίσης εκπροσώπησης ενός λαού που μετά από 15 χρόνια βαριάς οικονομικής κρίσης, που μετατράπηκε σε θεσμική και κρίση εμπιστοσύνης και αξιών, καταπονημένου από τις αλλεπάλληλες ήττες στο συλλογικό κοινωνικό πεδίο , βλέπει ότι υπάρχει ένα αδηφάγο σύστημα το οποίο περιλαμβάνει την Κυβέρνηση, τη Δικαιοσύνη, τα ΜΜΕ και τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους το οποίο μπορεί να ανέχεται , αν όχι να προκαλεί δια των παραλείψεών του, ακόμα και μαζικούς θανάτους και τίποτε να μην φαίνεται να τους πτοεί.
Αυτή ήταν και η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι.
«Αυτοί σκοτώνουν τα παιδιά μας και θα βγουν και λάδι».
Εν τω μεταξύ υπάρχει μία αντιπολίτευση που έχει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο εμπλακεί στη διακυβέρνηση της χώρας και δεν μιλώ μόνον για την τριπλέτα του Σύριζα που έχει χάσει κάθε αξιοπιστία (πώληση των σιδηροδρόμων για 45.000.000 ευρώ, μη εφαρμογή της σύμβασης 717 κλπ, υπογραφή τρίτου μνημονίου), αλλά και το ΠΑΣΟΚ και διάφοροι περιφερόμενοι πολιτευτές.
Το ΚΚΕ (που κι αυτό έχει στην ιστορία του την κυβερνητική του εμπλοκή το ’89-90, όταν θυσίασε τη μισή του νεολαία, την πλειοψηφία των στελεχών του και το μισό του εκλογικό ποσοστό για να δώσει ανάσα στο σύστημα που παρέπεε) σήκωσε τους τόνους μόνον όταν είδε ότι δημιουργείται ένα κίνημα που τους ξεπερνάει όλους, αλλά, φεύ! Ανακάλυψε πως και το ελληνικό κράτος είναι καπιταλιστικό και η Hellenic Train ανήκει ουσιαστικά στο Ιταλικό κράτος, επομένως το σύνθημα και ο στόχος του κινήματος για επιστροφή όλου του Σιδηροδρόμου, των υποδομών , της κίνησης , της διοίκησης του management , ήτοι η ανάγκη για επανένωση των λειτουργιών του κλπ και η μεταφορά του στον πλήρη έλεγχο του Δημοσίου και ο εργατικός έλεγχος όλων των πτυχών του Μεταφορικού του έργου προς όφελος των εργαζομένων, της νεολαίας και των ανθρώπων της βιοπάλης, δεν αποτελεί πλέον «αριστερό σύνθημα» πολύ δε μάλλον αρκούντως επαναστατικό.
Έτσι οι μετρήσεις της κοινής γνώμης δείχνουν ακριβώς ό,τι και η δική μας κοινή αίσθηση: Μεγάλη πτώση της ΝΔ, οριακή αύξηση ή και πτώση του ΠΑΣΟΚ, οριακή αύξηση ή καθήλωση των ποσοστών του ΚΚΕ, αύξηση του κόμματος του Κ. Βελόπουλου (που σήκωσε πρώτος το θέμα του μπαζώματος του χώρου του δυστυχήματος), τριγμοί στο κόμμα Λατινοπούλου (ακριβώς λόγω της αρνητικής της στάσης στο ευρωκοινοβούλιο -μαζί με τη ΝΔ- να ερευνηθούν οι συνθήκες ασφαλείας των μεταφορών στην Ελλάδα), και μεγάλη αύξηση στο κόμμα της κας Κωνσταντοπούλου που φαίνεται να παίζει στο γήπεδό της, για πολλούς και γνωστούς λόγους. Η μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου αποδίδει ευθύνες για το δυστύχημα, τους χειρισμούς της Κυβέρνησης και κυρίως θεωρεί ότι επί δύο χρόνια προσπαθεί να συγκαλύψει τα αίτια της σύγκρουσης.
Πρώτη φορά τουλάχιστον μεταπολιτευτικά, ένα κόμμα εξουσίας φαίνεται να χάνει τους μισούς του ψηφοφόρους και ταυτόχρονα η αξιωματική αντιπολίτευση να χάνει τη θέση της διαλυόμενη, την οποία αποκτά η τρίτη δύναμη(ΠΑΣΟΚ) και πάλαι ποτέ κυβέρνηση της χώρας, η οποία ασθμαίνει ανεβαίνοντας την ανηφόρα.
Ελλείψει λοιπόν συμπαγούς αριστερής αντιπολίτευσης που θα κρατούσε το ηθικό της πλεονέκτημα και ενός κόμματος που θα ήταν ο Οργανωτής της Κοινωνικής Αντιπολίτευσης, ο λαός πήρε τους δρόμους ουσιαστικά μόνος του.
Το κοινό σύνθημα που αναδύθηκε είναι το «Όχι στη συγκάλυψη – Δικαιοσύνη – Τιμωρία των ενόχων».
Το σύνθημα να επανέλθει όλο το Σιδηροδρομικό δίκτυο και οι λειτουργίες του στον έλεγχο του Δημοσίου και της Κοινωνίας, με επενδύσεις όχι για την κερδοφορία του κεφαλαίου αλλά για την ασφάλεια και τον εκσυγχρονισμό των μεταφορών, έμεινε μειοψηφικό στο στόμα κάποιων παλαιών ρομαντικών συνδικαλιστών αριστερών εργατικών σωματείων.
Δηλαδή τί άλλο θα έπρεπε να είχε συμβεί για να έχει δώσει κυριολεκτικά γραμμή η αριστερή αντιπολίτευση εδώ και καιρό, εδώ και δύο χρόνια «για καταγγελία της σύμβασης με την Ιταλική Εταιρία, διαθεσιμότητα σε όλους που με τον έναν ή τον άλλο ευθύνονται, άρση της ασυλίας όλων των πολιτικών προσώπων , πίεση στον υπουργό και υφυπουργό για παραίτησή τους από τα δικαιώματα που τους παρέχει το άρθρο 86 του Κανονισμού της Βουλής, άμεση εφαρμογή του εκτελεστικού νόμου που αφορά στην τροποποίηση του άρθρου 86, δικαστικό συμβούλιο που να λογοδοτεί στη βουλή, ανεξάρτητο που να ηγείται όλης της προανάκρισης και συλλογής στοιχείων»;
Γιατί υπάρχει αφενός μεν μία νομική πλευρά που έχει τους δικούς της κανόνες και ρυθμούς, αλλά υπάρχει και η κοινωνική – πολιτική σκοπιά που λέει, ανεξάρτητα από το τί μετάφερε η εμπορική αμαξοστοιχία , ανεξάρτητα από το κουκούλωμα για να μην αποδοθούν οι ευθύνες, ότι το γεγονός παραμένει. Ένα γεγονός που ακόμα και οι διορισμένοι ειδικοί των ατυχημάτων υποχρεούνται να αποδεχτούν:
Η έκθεση της Εθνικής Υπηρεσίας Διερεύνησης Αεροπορικών και Σιδηροδρομικών Ατυχημάτων της Ελλάδας (EODASAM), που δημοσιεύτηκε μια ημέρα πριν από την επέτειο, εντοπίζει κρίσιμες βλάβες στη σιδηροδρομική υποδομή, ανθρώπινα λάθη και ελλείψεις συστημικής ασφάλειας
Και:
Πρώτον συνέβη το χειρότερο δυστύχημα της μεταπολίτευσης σε ταξίδι με τρένο και κάποιοι φταίνε γι’ αυτό..
Δεύτερον με αποδεκατισμένο το εξειδικευμένο προσωπικό λόγω των μνημονιακών πολιτικών (για να μην φύγουμε από το κοινό νόμισμα), με πλήρη έλλειψη σύγχρονων υποδομών και αντίστοιχης διοίκησης και εκμετάλλευση των σημερινών επιστημονικών δυνατοτήτων, το γεγονός ότι δεν είχαμε ήδη θρηνήσει κι άλλα θανατηφόρα ατυχήματα, αποτελεί επίτευγμα αγαθής τύχης και εξάντλησης των εργαζομένων και τίποτε άλλο. Το κακό ήταν θέμα χρόνου να συμβεί.
Σε αυτό το φόντο, με τον κόσμο να μην το βάζει κάτω και να κλιμακώνει την πίεση, η κυβέρνηση παραπαίοντας ανάμεσα σε διάφορες σχολές επικοινωνιακού marketing, κατέληξε ότι της ταιριάζει περισσότερο η επίθεση κατά παντός, παρά η δήθεν αυτοκριτική και η δήθεν συναίσθηση του προηγούμενου διαστήματος.
Σύρθηκε λοιπόν σε ψήφιση προανακριτικής επιτροπής μόνον όμως κατά του κου Τριαντόπουλου σχετικά με τις ευθύνες για το παράνομο «μπάζωμα» του χώρου του δυστυχήματος και την εξ αυτού αλλοίωση και εξαφάνιση αποδεικτικών στοιχείων, αλλά ως αδίκημα πλημμεληματικού χαρακτήρα (παράβαση καθήκοντος άρθρο 259 ΠΚ), αφήνοντας στο συρτάρι τις μηνύσεις των συγγενών των θυμάτων κατά των υπολοίπων πολιτικών προσώπων και προκαλώντας την μήνη των συγγενών που μίλησαν για υποκρισία καταγγέλλοντας τον κο Φλωρίδη.
Σύρθηκε επίσης ο Κ. Μητσοτάκης σε μια τριήμερη συζήτηση στη Βουλή κατόπιν της πρότασης δυσπιστίας που κατέθεσαν το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ-ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, Νέα Αριστερά, Πλεύση Ελευθερίας και 9 ανεξάρτητοι βουλευτές, η οποία τελικά απορρίφτηκε με 157 ΟΧΙ.
Έγινε αφορμή όμως να εμπεδώσουμε καλά το ποιόν αυτών που μας κυβερνούν.
Μετά από όλα όσα έχουν συμβεί, ο Πρωθυπουργός της χώρας, ανερυθρίαστα, λες και βρισκόταν στο αθλιοδέστερο παζάρι της αγοράς, προσπαθούσε από του βήματος και πάνω στο αίμα των αθώων παιδιών που χάθηκαν εκείνη τη νύχτα, να κλείσει «δουλίτσα», ή «deal» όπως λένε οι του Χάρβαρντ, για την ιδιωτικοποίηση της ανώτατης εκπαίδευσης.
Προσπάθησε να παζαρέψει ο άθλιος την ανάγκη της κοινωνίας ολόκληρης να δικαστούν επιτέλους ακόμα και οι υπουργοί και να μην παραγραφούν τα πιθανά αδικήματά τους, με το άρθρο 16 του Συντάγματος που προστατεύει τον δημόσιο χαρακτήρα της ανώτατης εκπαίδευσης.
Ο πρωθυπουργός πρότεινε ειδικότερα στον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, η Νέα Δημοκρατία να αποδεχθεί την αλλαγή του άρθρου 86, του λεγόμενου νόμου περί ευθύνης υπουργών και τις αλλαγές στον τρόπο ηγεσίας της Δικαιοσύνης που έχει ζητήσει η αξιωματική αντιπολίτευση. Και ζήτησε το ΠΑΣΟΚ να συμφωνήσει σε αναθεώρηση του άρθρου 16 του Συντάγματος για να επιτραπεί η ίδρυση ιδιωτικών ΑΕΙ, καθώς και στη συνταγματική κατοχύρωση της αξιολόγησης στο δημόσιο.
Κάποια στιγμή τελειώνουν και οι λέξεις που μπορούν να εκφράσουν την έννοια του αισχρού και του χυδαίου.
Κατά τα άλλα η ομιλία του Πρωθυπουργού κινήθηκε στο πλαίσιο μιας πραξικοπηματικής πολιτικής λογικής που ισχυρίζεται ότι όσο έχει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία καμία άλλου τύπου λαϊκή νομιμοποίηση χρειάζεται και θα συνεχίσει το νεοφιλελεύθερο πρόγραμμά του έως τις επόμενες εκλογές. Μοίρασε δε και 100 ευρώ μπόνους στους αστυνομικούς προφανώς λόγω των υπερωριών που έκαναν το τελευταίο διάστημα, συνδράμοντας ντα ΜΑΤ στο κυνήγι των διαδηλωτών, πατεράδων, μανάδων και παιδιών, ακόμα και παππούδων.
Η αλήθεια όμως είναι ότι έχει χάσει την κοινωνική νομιμοποίηση κι αυτό αποδείχτηκε άνευ άλλου τινός , από εκατομμύρια πολίτες που γέμισαν τους δρόμους και τις πλατείες της χώρας και του εξωτερικού όπου ζουν, εργάζονται ή σπουδάζουν Έλληνες.
Η στροφή έχει συμβεί και δεν αλλάζει και ίσως τώρα το σύστημα να γίνει επιθετικότερο.
Βοά το διαδίκτυο από ερωτήματα των πολιτών για το πού πάνε κι αν ελέγχονται κι από πού, τα χρήματα των ταμείων της ΕΕ που υποτίθεται ότι κατευθύνονταν για το Σιδηρόδρομο των ευρωπαϊκών διαστάσεων. Τα χρήματα των Ευρωπαϊκών ταμείων για χάρη των οποίων υποτίθεται ότι ξεπουλήσαμε τη χώρα μας το 2010- 2015.
Πού είναι η ασφάλεια των δημόσιων υποδομών. Γιατί επιδοτούμε την Hellenic train, κ.λπ., κ.λπ.
Η «Μητσοτάκης ΑΕ» (τίτλος του καιρού της πανδημίας) είναι τελικά μια πολύ κακιά κυβέρνηση για τον τόπο.
Ο Κ. Μητσοτάκης με την αλαζονεία του ονόματός του και την καταρράκωση των αντιπάλων του από δικές τους αμαρτίες– ακόμα και αυτών που βρίσκονται στο ίδιο του το κόμμα- , αγνόησε τα σημάδια του μεγάλου πλήθους. Αυτή θα είναι και η αρχή του τέλους του.
Για το κίνημα όμως τα ζητήματα είναι πολύ πιο σύνθετα και ο ορίζοντας ανοικτός σε διάφορες εκδοχές.
Εμείς πρέπει να αναδεικνύουμε διαρκώς ότι το έγκλημα των Τεμπών είναι κυρίως ταξικό. Είναι αποτέλεσμα των πολιτικών των μνημονίων.
Το αίτημα για ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ που ο ίδιος ο κόσμος σήκωσε ψηλά , αφορά στο σύνολο της ζωής μας αφορά στην κάλυψη των κοινωνικών αναγκών, την παιδεία, την υγεία, την αξιοπρεπή εργασία, την ασφάλεια για το μέλλον, για τα παιδιά.
Μετά από 15 χρόνια κοινωνικής καταστροφής η κοινωνία μοιάζει να δέχεται ότι απέναντί της έχει το ίδιο το σύστημα.
Η ίδια της η εμπειρία δείχνει ότι «αυτοί μιλούν για κέρδη και ζημίες κι εμείς γι’ ανθρώπινες ζωές» κι αυτό είναι κάτι πραγματικό και όχι σχήμα λόγου .
Από αυτό το σημείο μέχρι την κατανόηση και την επιθυμία να παλέψει για έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση, ο περισσότερος δρόμος έχει διανυθεί.
Ο κόσμος έγινε φανερό πως δε θέλει να επιστρέψει σε κάποια βολική θέση του καναπέ του σπιτιού του.
Ούτε όμως και μπορεί να είναι χωρίς στόχευση υψηλή και αντίστοιχη συμμετοχή , διαρκώς στο δρόμο. Αυτό δεν αντέχεται ψυχικά και σωματικά. Στην εξάντλησή του δε, ποντάρει και το σύστημα.
Μέσα σε ένα ευρωπαϊκό αλλά και διεθνές πλαίσιο (ΗΠΑ κ.λπ.) που προκαλεί φόβο πολέμων και νέων λαϊκών βασάνων, με φασίζουσες πολιτικές, η νέα κοινωνική συλλογικότητα που αναδύεται με νεανική δύναμη και αυθάδεια, πρέπει με κάθε τρόπο να ενισχυθεί, να πάρει πιο μόνιμα συνεκτικά χαρακτηριστικά. Τις μορφές θα τις δείξει και πάλι ο δρόμος .
Το σύστημα θα μας δώσει δυστυχώς και άλλες αφορμές. Γιατί βρισκόμενο σε αποδρομή γίνεται το ίδιο, το φάντασμα που κάθε τόσο επισείει. Το φάντασμα της αποσταθεροποίησης
Η αισιόδοξη ματιά στα γεγονότα λέει ότι των μεγάλων αλλαγών ακόμα και των επαναστάσεων, πάντα προηγούνται περίοδοι λαϊκής αναταραχής και απειθαρχίας στην εξουσία χωρίς κάποια γνωστή ηγεσία. Η ουσιαστική αλλαγή όμως θα συμβεί μόνον όταν θα έχει συγκεντρωθεί εκείνη η κρίσιμη μάζα λαού που θα είναι αποφασισμένη να ηγηθεί της αλλαγής. Και αυτή η μάζα θα πάρει μαζί της και την πλειοψηφία του λαού ή την αποδοχή της και θα δημιουργήσει και τους ηγέτες της.
Πάντως είναι δείγμα των καιρών ότι δύο γυναίκες, δύο μανάδες, κατάφεραν να εμπνεύσουν τη δημιουργία ενός ολόκληρου κινήματος. Αυτό το γεγονός μας πάει μακριά . Τόσο στις ρίζες των κινημάτων μέσα στο χρόνο, όσο και στο μέλλον τους.
Δεν ξέρουμε εάν τελικά θα είχε δικασθεί και καταδικασθεί ως εγκληματική οργάνωση η Χρυσή Αυγή χωρίς τον αγώνα της Μάγδας Φύσσα και του αντιφασιστικού κινήματος πουν την πλαισίωσε.
Δεν θα βρισκόμαστε εδώ σήμερα, να μιλάμε για το ξήλωμα του πουλόβερ του Κ. Μητσοτάκη και του επιτελείου του, χωρίς τη Μαρία Καρυστιανού.
Και μας θύμισαν αυτές οι πανέμορφες κυρίες, ότι τα κινήματα για να δημιουργηθούν, να αντέξουν, να εμπνεύσουν και να νικήσουν, απαιτούν εκτός όλων των άλλων, αυτοθυσία, επιμονή, δουλειά στο χρόνο, συνέπεια, ταπεινότητα, αλληλεγγύη, γενναιοδωρία. Δε γίνεται με επαγγελματικά στελέχη.
Επειδή ο 21ος αι., μας επιφύλαξε κι άλλες τέτοιες ωραίες αναταραχές (θυμόμαστε τους λαϊκούς αγώνες 10-15) χωρίς όμως αίσιο τέλος, τα τελευταία γεγονότα μας πείθουν ότι τουλάχιστον τα τραγούδια λένε πάντα την αλήθεια.
Γιατί επιβεβαιώσαμε , όπως λένε και οι Μ. Λοϊζος- Μ. Ρασούλης και Χάρις Αλεξίου, ότι:
Τίποτε δεν πάει χαμένο στη χαμένη σου ζωή
Τ’ όνειρό σου ανασταίνω και το κάθε σου γιατί
ΥΓ. Αναφορικά με την εμπιστοσύνη στο θεσμό της Δικαιοσύνης που «έπαιξε ψηλά» τις τελευταίες μέρες:
Την Τετάρτη 5 Μαρτίου 2025 δικάζονται ενώπιον του Β’ Μονομελούς Πλημμελειοδικείου Αθηνών τέσσερις ιδιώτες για παραβίαση του απορρήτου των τηλεφωνικών επικοινωνιών (πλημμέλημα) με τη χρήση του κατασκοπευτικού λογισμικού Predator και με θύματα το μισό υπουργικό συμβούλιο, στρατηγούς, αρχηγούς κομμάτων, βουλευτές κλπ.
Στο ίδιο πινάκιο δικάζονται: κλοπή ύδατος κατ’ εξακολούθηση, παραβίαση ΚΟΚ λόγω οδήγησης υπό την επήρεια αλκοόλ, απόπειρα υφαρπαγής ψευδούς βεβαίωσης, παράνομη κατοχή φωτοβολίδας, παράνομη κατοχή κυνηγετικού όπλου και κάτι κλοπές.
Αν μετά από αυτό εσείς “εμπιστεύεστε τη δικαιοσύνη”, δικαίωμά σας.
Εμείς που τη ζούμε κάθε μέρα από μέσα, τέτοιες δηλώσεις δεν διαθέτουμε.
Από ανάρτηση του δικηγόρου Θ. Καμπαγιάννη.
