Μια θάλασσα είναι που πρέπει να μοιραστεί σε οικόπεδα, έστω με συνεκμετάλλευση, έστω και με επώδυνους συμβιβασμούς. Μια ‘’γαλάζια ελευθερία’’ είναι για τους τουρ οπερέιτορς, έστω και με εκπτώσεις στην άμυνα κατά της πανδημίας.
Η λογική του ‘’μέσου πολίτη’’. Γιατί έτσι θα αυξήσουμε εισοδήματα και θα εξοφλήσουμε χρέη. Αν υπερασπιστούμε το νόμιμο τρομοκράτη, το μακελάρη, υπερασπιζόμαστε και τη δική μας λεία. Και για χάρη αυτής αξίζει κάθε θυσία. Και προπαντός θυσία κάθε αιρετικής, ανατρεπτικής και αριστερής φύσης. Θυσία σε ό,τι έχει απομείνει από μάχες που σβήνουν αργά αργά, θυσία και οι τελευταίοι Δον Κιχώτες, οι έσχατοι κωπηλάτες και δεν πειράζει που συχνά τα στερνά τους δεν τιμούν τα πρώτα.
Μόνο ο ρεαλισμός των κυρίαρχων ιδεών και προσώπων έχει αντίκρισμα, όπως του Αδώνιδος ο οποίος δήλωσε πως ‘’το Ισραήλ, ο καλύτερος φίλος της Ελλάδος, δέχεται επίθεση στον άμαχο πληθυσμό του και έχει δικαίωμα να αμυνθεί.’’ Ο ρεαλισμός όλων εκείνων που διαλαλούν στις νεκρές οθόνες πως όποιος συντάσσεται με την Παλαιστίνη αποτελεί μέρος του σημερινού αντισημιτισμού!
Ένας πολιτικός ρεαλισμός που ταυτίζεται με το έγκλημα διαρκείας απάνω στη ματωμένη ράχη της Γάζας. Η τέχνη του εφικτού, που για ακόμα μια φορά μετατρέπεται σε συνενοχή.
Ημέρα του πολιτισμού σήμερα, η 21η του Μάη. ‘’Παγκόσμια ημέρα πολιτιστικής ποικιλομορφίας για το διάλογο και την ανάπτυξη’’, σύμφωνα με τη Γ.Σ. του ΟΗΕ που την καθιέρωσε το 2001. Σκοπός αυτής της μέρας, λένε, είναι ‘’Να δώσει την ευκαιρία στους ανθρώπους κάθε λαού να διευρύνουν τους ορίζοντές τους γνωρίζοντας περισσότερα για τον παγκόσμιο πολιτιστικό πλούτο και την αξία της πολιτισμικής διαφορετικότητας.’’
‘’Να δώσει την ευκαιρία…’’ Μόνο σαν φάρσα ακούγεται η αξιοποίηση της διαφορετικότητας και του πολιτισμικού διαλόγου! Γιατί η πολιτισμική ετερότητα συντρίβεται και ενσωματώνεται στον κυρίαρχο πολιτισμό, πότε με το βαμβάκι και πότε με τις λόγχες όπως συμβαίνει σήμερα στη μαρτυρική λωρίδα. Το αίσθημα του ανήκειν και της συλλογικότητας εξορίζονται στη ζώνη του θεάματος, στην αυτοκρατορία της σύγχρονης παθητικότητας.
Πνίγονται στον ωκεανό της ισοπέδωσης και η κραυγή τους μας πνίγει.- ‘’Πως καταντήσαμε έτσι!’’. Πως γίνεται και το χέρι του φονιά να είναι το νόμιμο χέρι; Ποιος πολιτισμός το επέτρεψε, ποια διαφορετικότητα;
Όχι ο πολιτισμός που χαράζει το πλαίσιο για τη μεταμόρφωση- την κάθαρση- της ανθρώπινης συμπεριφοράς, όχι ο πολιτισμός της αντίστασης απέναντι στη βαρβαρότητα, αλλά ο ‘’πολιτισμός’’ εκείνος που ενσωματώνεται στην αγορά και στο χρηματιστήριο.
Ο πολιτισμός του θεάματος, που μόνο τον κοιτάζουμε, ο πολιτισμός- υπηρέτης- μιας ψευδούς χρήσης που οδηγεί στην ψευδή χρήση της ζωής. Αυτός ο ‘’πολιτισμός’’ της οικονομίας, με την ίδια να εξαρτάται πλέον απ’ αυτόν, αυτή η υποχθόνια δύναμη που κυριαρχεί, που φθείρει τη συνείδηση επιβάλλοντας το ασυνείδητο μέχρις εσχάτων. Αυτή η ολοκληρωτική δύναμη κατοχής της κοινωνικής ζωής με όλα τα μέσα.
Αυτός ο ‘’πολιτισμός’’ που με άνεση δικαιολογεί τη σφαγή αθώων, με την ίδια αφασία συμπράττει και δικαιολογεί το γύρο του θριάμβου που κάνουν οι παίκτες του survivor όταν επιστρέφουν στη Ρόδο και στο Ζευγολατιό εν μέσω ιαχών και αλαλαγμών και με την ίδια ανάσα επιτρέπει σε εργαζόμενους να μετατρέπονται σε συνενόχους κακοποίησης γερόντων σε ιδιωτική δομή της Κρήτης.
Αυτός είναι ο κυρίαρχος πολιτισμός που πέτυχε να απομονώσει το άτομο και να εξατομικεύσει τη μάζα με σκοπό τη δια βίου χειραγώγηση.
Ημέρα πολιτισμού σήμερα και οι ενωμένες πολιτείες, τα ενωμένα εγκλήματα, τα ‘’ενωμένα έθνη’’ πυροβολούν την ψυχική ενότητα των ενωμένων ανθρώπων, τον πολιτισμό τους. Γιατί έτσι κερδίζονται τα αργύρια, τα εύγε και τα βραβεία. Όταν οι χρηματιστηριακές τιμές κρέμονται στα σφαγεία του Σικάγο, εκεί που τις φτύνουν οι μύγες.
Σε ποιον πολιτισμό ανήκουν σεβάσμια πρόσωπα που βρωμοκοπούν άδικο χυμένο αίμα, που ξεφωνίζουν μπροστά στα μικρόφωνα και κρύβουν τον ήλιο των ανθρώπων; Σε ποιον τα απαγχονισμένα τραγούδια, οι ματοκυλισμένες χαρές, τα γοερά κλάματα;
Όχι, ο πολιτισμός σήμερα δε γιορτάζει, ντρέπεται και κρύβεται. Ντρέπεται να αρθρώσει λέξεις, να βαδίσει ορθός. Ντρέπεται να σηκώσει τα μάτια, τα κοιταχτεί στον καθρέφτη και να αντικρίσει βιβλία που φέρουν το όνομά του.
Ο πολιτισμός σήμερα πεθαίνει στη Γάζα, εκεί τον λογχίζουν και λογχίζεται η γαλήνη μας. Εκεί τον πετροβολούν και πετροβολείται η μοναξιά μας. Εκεί τον γεμίζουν με φέρετρα που μέσα τους μας καρφώνουν.
Σήμερα πολιτισμός είναι τα παιδιά της Παλαιστίνης. Αυτά πρέπει να καλοδεχτούμε στα σπίτια μας, στις συνάξεις μας, στις γιορτές μας, στα πένθη μας. Είναι τα δικά μας παιδιά.
Γι’ αυτό και μας πέφτει πολύ δουλειά, χρειάζεται να μεγαλώσουμε πολύ και να αρχίσουμε να ισιώνουμε την ιστορία. Να ξανατυπώσουμε τη γεωγραφία, να κοσκινίσουμε παραμύθια, να κάψουμε παλιά αλφαβητάρια. Ένας δρόμος μακρύς σε μια τόσο μικρή ζωή.
Για ‘κείνη την αλήθεια τη φυλακισμένη που πρέπει να κλέψουμε κρυφά σαν τους ληστές. Και να κολυμπήσουμε ωκεανούς από σκόνη και ποταμούς από ίδρο. Να βγάλουμε σαν τον Ίκαρο φτερά, να μοιάσουμε στους πεζούς ιππότες που όλα τα φτιάχνουν εξ αρχής. Το στάρι, το κρασί και το ντουφέκι.
Ο πολιτισμός σήμερα δε γιορτάζει, δεν ανεμίζει τη σημαία του, το άσπρο του λουλούδι. Γιατί παρελαύνει το πτώμα της άνοιξης με την ειρήνη στο φέρετρό της, παρελαύνουν νεκρό ληστές που καθαρίζουν τα δόντια τους με στιλέτα και δήμιοι που νωχελικά φουμάρουν το τσιμπούκι τους.
Σήμερα το πένθος, το κακό, μαυρίζει τα μάτια της Παλαιστίνης. Γύπες πολιορκούν το άμωμο κορμί της και κρώζουν. Γιατί κρωγμούς σπούδασαν στο Χάρβαρντ και σκύλεμα στην Αλαμπάμα.
Αυτό το πένθος να το πάρουμε πάνω μας, να μας διαπεράσει όπως ο κεραυνός. Αυτό το πένθος γεννοβολά το δικό μας πολιτισμό, εκείνον το δεύτερο. Που σημαίνει χειραφέτηση από τα θεμέλια της αντεστραμμένης αλήθειας, σημαίνει θεωρεία που να ελέγχει κάθε στιγμή τον εαυτό της και να επιβάλει τη δράση της. Ένα ταξίδι μακρύ της μέρας μέσα στη νύχτα που απαιτεί κόπο, εσωτερική ακοή, γνώση και δάκρια.
