Κάποτε στην Ελλάδα υπήρχαν οι “διωκόμενοι” κομμουνιστές, οι διωκόμενοι αριστεροί και γενικά οι διωκόμενοι δημοκράτες. Επί ημερών Νέας Δημοκρατίας πολλαπλασιάζονται οι διωκόμενοι εκπαιδευτικοί. Δεν διώκονται για παραπτώματα που σχετίζονται με το εκπαιδευτικό, το παιδαγωγικό τους έργο αλλά για τη συμμετοχή τους σε κάποιον κοινωνικό ή συνδικαλιστικό αγώνα.
Δάσκαλοι και καθηγητές καλούνται για να απολογηθούν με έγγραφες εξηγήσεις στις Διευθύνσεις Εκπαίδευσης, απειλούνται με ΕΔΕ ή καλούνται σε αστυνομικά τμήματα γιατί συμμετείχαν σε απεργία ενώ, οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα εκπαιδευτικοί απλώς (και συχνά) απολύονται. Ακόμα και για «κακόβουλη κριτική κατά της κυβέρνησης», έχουν κατατεθεί δύο διώξεις, γιατί εκπαιδευτικοί-συνδικαλιστές άσκησαν στο διαδίκτυο κριτική στην πολιτική της κυβέρνησης. Τα τελευταία χρόνια έχουν ασκηθεί 22 τέτοιες διώξεις – μια ιδιότυπη μορφή μακαρθισμού με ελληνικά χρώματα.
Σαν να ζωντανεύουν μέρες της χούντας, όταν αγωνιστές φοιτητές λάβαιναν γραπτή ειδοποίηση να παρουσιαστούν στην Ασφάλεια της Μεσογείων “διά υπόθεσίν των”.
Μέχρι και Επιτροπή Πρωτοβουλίας Διωκόμενων στο χώρο της Εκπαίδευσης έχει συσταθεί. Αν δεν υπάρξει αντίδραση, την τύχη των εκπαιδευτικών μπορεί να έχουν και άλλοι εργαζόμενοι – ήδη είναι πολλοί οι διωκόμενοι δημοσιογράφοι. Διωκόμενοι φοιτητές, διωκόμενοι γιατροί, ίσως διωκόμενοι στρατιώτες που αρνούνται να πάρουν μέρους στους νέους βρόμικους πολέμους, διωκόμενοι απεργοί… ποιοι άλλοι έχουν σειρά;
Στα παραπάνω έρχεται να προστεθεί η πρόσφατη απειλή-προειδοποίηση του Κυριάκου Μητσοτάκη: “Δεν γίνεται να μη διαγράφονται φοιτητές που προχωρούν σε έκνομες πράξεις στα πανεπιστήμια”, όπου “έκνομες πράξεις” μπορεί να είναι οι καταλήψεις σχολών μέχρι και ένα υπαίθριο πάρτι.
Ζωντανεύουν μέρες της χούντας; Εντάξει, δεν υπάρχουν επαναλήψεις, υπάρχουν όμως αναλογίες και δυσάρεστοι συνειρμοί.
